Sandman: Noce nieskończone

Neil Gaiman to pisarz którego powieści, a szczególnie zbiory opowiadań bardzo lubię i cenię. A raczej doceniam jego niezwykłą wyobraźnię i umiejętność wciągania czytelnika do swoich historii. „Gwiezdny pył”, „Amerykańscy bogowie”, „Koralina” to tylko niektóre z jego powieści, które niezwykle mi się podobały. A zbiory krótkich opowieści? „Rzeczy ulotne”, „Dym i lustra”, czy inne.
Autor ten zawsze chodzi ubrany na czarną i jak sam żartuje jego ciemną naturę oddają komiksy, do których również pisze scenariusze. Najsłynniejsza seria to „Sandman”.

A głównym bohaterem tego komiksu, a raczej całej serii jest Sen, a raczej jego personifikacja. Najczęściej występuje pod imieniem Morfeusz, jednak na przestrzeni kolejnych tomów jego przygód ulegało to zmianie. Wszystkie te opowieści cechuje niezwykły, wręcz surrealistyczny klimat. Zapewne ma to przedstawić nam nierealistyczne scenerie, które widzimy w naszych snach. Ale być może to tylko moja interpretacja.

„Sandman. Noce nieskończone” to kolejny tytuł z serii. I mimo że cała opowieść została już zakończona, autor stworzył kilka opowieści powiązanych tylko światem w którym dziej się akcja Sandmana, a także niektóre postaci.
A wspomniany przeze mnie zbiór to opowiadania które łączy postać Sandmana. Odbywamy podróż przez czas i przestrzeń, a jednocześnie jesteśmy świadkami przemian jakie zachodzą nie tylko w ludziach.

Komiks ten jak marzenia senne ma swoje niezwykłe momenty o których trudno zapomnieć. To...

Cóż może napisać fanatyk Sandmana i Rodziny Nieskończonych? Przepiękna rzecz. Czytać , czytać i jeszcze raz czytać.