Opinia na temat książki Sekret bibliotekarki

Sielska okładka „Sekretu bibliotekarki” skrywa bombę emocjonalną, której zupełnie się tu nie spodziewałam.
Po pełnym alkoholu i przemocy dzieciństwie Dagmara wyrywa się z domu po to, by wieść życie na ulicy i pić więcej, niż jej rodzice. Nigdy nie próbowała wyjść z tego marazmu, tylko takie życie zna, nie doświadczyła niczego innego. Tak mija dziesięć lat i w końcu ktoś pozbywa się jej, i wywozi z Gdańska niczym śmieci. Kobieta trafia do Fromborku i tam zaczyna zmieniać swoje życie, dopóki demony przeszłości się o nią nie upomną.

Bezdomność prawie zawsze związana jest z alkoholizmem — tutaj ten temat został dość mocno i dosadnie przedstawiony. Pozostawił mnie wstrząśniętą i zaszokował. Autorka jednak daje nadzieję, że zawsze istnieje możliwość zmiany, ale potrzebna jest pomoc i wsparcie, bo walka o siebie nigdy nie ma końca. Po odtruciu i ciężkiej terapii Dagmara w końcu zaczyna żyć tak, jak zawsze skrycie pragnęła, otoczona ukochanymi książkami, ale do jej drzwi puka przeszłość...

„Nie da się za­po­mnieć oprze­szło­ści, ona wja­kiś spo­sób nas kształ­tuje, na­zna­cza, uwraż­li­wia iczyni znas czło­wieka".

Każdy człowiek niesie swój bagaż doświadczeń, a my często nie mamy pojęcia, z czym musi się zmagać. Niewątpliwie najnowsza powieść Wioletty Piaseckiej spowodowała u mnie natłok myśli i emocji, skłoniła do wielu przemyśleń, do zatrzymania się i zastanowienia nad kondycją świata i drugiego człowieka.I sprawiła, że chcę poznać bliżej Frombork 🙂.