Sekretna kochanka

On – nie cudo, raczej niski niż wysoki, raczej szczupły niż dobrze zbudowany, spokojnie nieatrakcyjny w przeciwieństwie do wszelakich atrakcyjnych hulaków, poważnie podchodzący do życia, o niezbyt rozwiniętym/specyficznym poczuciu humoru, „drętwy”, „nudny”, „zachowawczy”.
Ona – początkowo poznajemy ją głównie od strony jej kształtnego i zgrabnego tyłeczka obleczonego w różowy muślin, naładowana radością życia, maksymalnie spontaniczna, nieskrępowana nakazami i zakazami. Jak coś sobie upatrzy, to nie ma zmiłuj. A upatrzyła sobie właśnie Edwarda. Oj, biedny on, biedny.
W zasadzie można z przymrożeniem oka i lekkim uśmiechem patrzeć tylko na próby bohatera wyrwania się z tego układu, z przyszłości, którą dla niego zaplanowała bohaterka. Ale walczy, a że dżentelmen z niego prawdziwy skazany jest na porażkę. Potem następuje objawienie i Edward przechodzi do działania. Ale i tak i tak, większość tego działania, a już na pewno mieszanie innym w głowach, przypada w udziale Angeline.
Zawsze najpierw piszę o bohaterce, później o bohaterze. Tutaj jest odwrotnie, ponieważ w zasadzie role są tutaj odwrócone. To Angeline jest tą stroną zakochaną, aktywną, polującą, knującą. To ona właśnie podczas pierwszego spotkania dostrzega w nim swojego przyszłego męża, a książka opowiada tylko o tym, jak do tego doprowadziła.
Jego stonowany strój i jej szalone kapelusze.
Jego brak humoru i jej zdolność obracania wielu rzeczy w żart.
Jego powściągliwość, jej entuzjazm i energia....