Selma

Sutjeska w moich kościach grzmi... Tak kiedyś, zgodnie z ówczesną poetyką, rzekę, która stała się symbolem partyzanckiej epopei, opiewał Vasko Popa. Sutjeska Hadema Hajdarevicia nie grzmi jednak ani nie huczy, ale szumi wewnętrznym szumem, w którym nie ma efektów zewnętrznych ani hałasu, jest za to mnóstwo czystej liryki. Bystrzyce i wodospady rodzinnej rzeki poety wprowadzają nas w meandry wierszy, mówiących o pierwszych dziecięcych radościach, o wojnie i pokoju, o historii - złej nauczycielce, o miłości i zabawie, której czasem się nas pozbawia. Poeta rozmyśla o źródłach i ujściach wód, o pochodzeniu i trwaniu zła na świecie, znajdując jedyną ucieczkę w miłości, harmonii gór i nieba, w spokoju traw i zapachu spustoszonych ogrodów rodzinnych. Ta ściszona, wysublimowana językowo, a nade wszystko refleksyjna twórczość zapewnia Hajdareviciowi miejsce na szczytach poezji, która powstaje dzisiaj w językach południowosłowiańskich. Mile Stojić