Słodycz łez

Ciekawie skonstruowana i dobrze napisana historia amerykańsko - pakistańskiej rodziny, która dotyka trudnych problemów arabskiego świata i interpretacji nakazów islamu wzruszając czytelnika i nie pozostawiając go obojętnym.

Jo March - osiemnastoletnia dziewczyna dowiaduje się od matki Angeli prawdy o pochodzeniu swoim i Chrisa - swojego brata bliźniaka. Okazuje się, że tajemnica skrzętnie skrywana przez lata wychodzi na jaw dzięki... prawom Mendla i zasadom dziedziczenia cech. Biologicznym ojcem bliźniąt jest Sadik - Pakistańczyk, z którym Angelę łączyła jedna noc, choć dziewczyna przyjaźniła się z jego matką Diną.
Jo postanawia odszukać nieznajomego mężczyznę i przekonać się po kim odziedziczyła brązowe oczy. Od tej pory bohaterka porusza się po nitce do kłębka odkrywając kolejno wszystkie elementy dość skomplikowanej układanki. Udaje jej się poznać biologicznego ojca i jego rodzinę, zaprzyjaźnia się ze swoją "nową" babką - Diną i wraca do korzeni, aby przekonać się co znaczy życie w Pakistanie i Iraku - krajach tak odmiennych kulturowo od Ameryki. Podróż na wschód ma pomóc Jo w wyznaniu prawdy bratu. Dziewczyna chce także ułatwić Chrisowi pogodzenie się z wydarzeniami, jakie były jego udziałem podczas wojny w Iraku, gdzie przebywał jako żołnierz marines.

Wielotorowa narracja - przeplatające się ze sobą stanowiska poszczególnych bohaterów pozwalają dokładniej wniknąć w rozgrywane wydarzenia i poznać je bardziej szczegółowo. Na szczęście autorka uczyniła...

"Wiara to objawienie.A żeby doznać objawienie,trzeba być otwartym.Przekonanie to zamknięcie się...kłamstwo,które sobie powtarzasz,żeby dopasować świat do swojego obrazka.Prawdziwa wiara to działanie...czynność.Dochodzenie do prawdy.W tym celu musisz się przed nią odsłonić.Nie możesz przed nią uciekać.Nie możesz jej zagłuszyć,zasłaniając uszy,gdy wykrzykujesz swoją deklarację wiary.Wtedy to nie jest wiara.To tchórzostwo...strach przed prawdą,która tylko budzi lęk."



Trudno odnaleźć właściwe słowa do opisania wrażeń po przeczytaniu "Słodyczy łez"
To niezwykle bogata i piękna historia,która zawiera mnóstwo wątków i wzbudza silne emocje.
Dwa odmienne światy i dwie rodziny,które wiele dzieli a jednak znajdują most,który ich połączy i nauczy tolerancji,miłości i zrozumienia.Przede wszystkim zrozumienia bo dzięki niemu możliwe jest życie bez nienawiści.
Czytając "Słodycz łez" przypominałam sobie "Drzewo migdałowe" Michelle Cohen Corasanti oraz "Honor" Elif Safak.
Nie próbuję porównywać tych, książek bo każda z nich ma inny klimat i opowiada inne historie ale dotyczą one miłości,przebaczenia,odkupienia i fanatyzmu.A fanatyzm nie powinien być przypisywany tylko jednej religii bo wyznawcy każdej są zdolni do zaślepienia i nienawiści,która niszczy wszystko co w ludziach dobre.
Budziłam się i zasypiałam razem z bohaterami i trudno mi było po przeczytaniu ostatniej strony przejść do rzeczywistości.Nadal jest mi trudno zapomnieć i właściwie nie chcę ...