Smoczpospolita

Kiedy tylko ta książka do mnie dotarła, to wpatrywałam się w nią jak w obrazek. Była taka malutka i chudziutka, aż zrobiło mi się miło. Dodatkowo sama okładka była bardzo intrygująca, bo zaciekawiło mnie, czy jednym z bohaterów będzie smok i czy będzie mówił. Wewnątrz znajdziecie mały druczek ciasno osadzony, jakby to autor starał się, by jego opowieść w tym maleństwie się zmieściła. Po prostu idealna nie tylko do torebki, ale nawet w kopertówce powinna się zmieścić:-)
Oprócz drobnego druczku zauważycie, że historia pisana jest z dużą wyniosłością. Ubarwiona staromodnym językiem, który budzi nasz szacunek. Zaskoczył mnie tu fakt, kiedy czasem znajdowałam treść, która zadziwiająco dobrze się rymowała. Jakby nagle zjawiała się postać, która sypała zdaniami nie tylko mądrymi, ale i dobrze się rymującymi. Choć ich przekaz nie zawsze był dla nas łaskawy, ja gdy tylko się pojawiał od razu się uśmiechałam:-)
Autor zabrał nas na koniec osiemnastego wieku, kiedy żyły jeszcze smoki. Jeden z naszych bohaterów otrzymując zlecenie, którego priorytetem było zgładzenie tych bestii. Czy mu się to udało?
Nie jestem pewna, ale dla mnie cała treść ma mały przejaw nietolerancji rasowej. Bywają ludzie lepsi i gorsi, a ci, którzy nie wlepiają się w naszą narodowość, najlepiej było tutaj pozbawić powietrza. Historia nieco zawiła, ale z drugim dnem. Mamy pociągnięty wątek wojny pruskiej i podstępów, jakie wtedy stosowano. Oczywiście wszystko w tonacji komediowej, gdzie co rusz zagoś...

"Lach przyciągnął do siebie pudełeczko i uchyliwszy wieko, zamarł. Pod precyzyjnie utkaną siateczką harcował bezwstydnie tuzin, czarnych, malutkich pajęczaków. Ich zwinne spiczaste nóżki przebiegały szybciutko po kłębach pajęczyn, w których gdzieniegdzie rozpaczliwie miotały się musze kokoniki."
Połączenie historii, przygody i bajki o smokach w mini powieść o dziwo się sprawdziło. Nieco ponad 50 stron idealnie sprawdza się jako chwilka relaksu przy popołudniowej kawie.