Opinia na temat książki Śpiący Rycerze

Hanka i Igor z pomocą Mistrza Twardowskiego organizują zimową szkołę magii... Przynajmniej takie są wstępne założenia, które ulegają zmianie już na wstępie, gdyż okazuje się, że Mistrz zniknął i nawet jego kogut nie może nawiązać z nim kontaktu.
Historia dziejąca się pod Tatrami również jest ciekawa, podobnie jak tom pierwszy, ale podobnie jak wtedy, przeszkadza mi zmiana narratora i jeszcze kilka drobiazgów.
Nadal nie dowiadujemy się, kim był ojciec Hanki i jakie właściwie ma moce, bo skały rozstępują się przed Giuseppe, nie przed nią. Pojawiają się nowi bohaterowie, o których również nie dowiadujemy się zbyt wiele. Owszem, wyjaśnia się zagadka Julki, ale do końca nie wiadomo co może Prospero. Cała magiczna szkoła zmienia się w akcję poszukiwania - najpierw Twardowskiego, potem tropów, w końcu klejnotu, który leczy - i jest ta akcja nieco niespójna, poszarpana, chyba nie do końca mnie przekonuje. Czy faktycznie tak teraz myślą nastolatki? Mam odczucie pewnej infantylności, której nie czuję czytając powieści dla młodzieży sprzed lat. Tytuł też jest nieco mylący, bo słynni tatrzańscy śpiący rycerze nie mieli tu właściwie nic do powiedzenia... Ale i tak uważam niedzielę spędzoną z tą powieścią za miły czas.