Spowiedź Kupczyka

Nigdy bym się nie spodziewał, że wstęp będzie dla mnie najtrudniejszym do napisania fragmentem tej książki. Zostawiłem sobie to zadanie na koniec i chyba trema mnie paraliżuje. Może gdybym pisał o kimś, kogo znam od lat, czyją twórczość znam na pamięć i ta osoba nie byłaby w stanie przede mną nic ukryć, to bym nie miał powodu do paniki. Problem w tym, że osobiście Grzegorza Kupczyka poznałem na miesiąc przed rozpoczęciem prac nad książką, którą on sam mi zaproponował.
Nie mogę powiedzieć, że w ogóle nie znałem jego artystycznych dokonań, ale też nigdy nie miałem w domu płyt Turbo i Ceti. Pewnie dlatego, że w ogóle nie słucham heavy metalu. Cała ta książka jest dziełem przypadku. Podczas prac nad ?Archiwum Polskiego Rocka? napisałem do Grzegorza z prośbą o pomoc przy zbieraniu danych na jego temat. Dość szybko odpisał, a po dłuższej wymianie meili spytał, czy nie znam kogoś, kto mógłby opisać jego biografię artystyczną. Uznałem, że mógłbym to być ja. Byłem po lekturze biografii Tadeusza Nalepy, napisanej w stylu "wywiad - rzeka" i podobną stylistykę zaproponowałem. Przecież nie znałem człowieka i musiałem go ostro przepytać, żeby nie pisać głupot. Odpowiedzialność za pisanie prawdy spadła automatycznie na Grzegorza, a mi pozostało słuchać i notować.