Stracony dom

„Stracony Dom” Jadwigi Lazarowicz to prawie raport z przeżyć kobiety, żony – stojącej wytrwale u boku męża w czasie jego konspiracyjnej służby, oraz matki, troszczącej się o dzieci, gdy mąż-ojciec jest ścigany, a potem uwięziony przez UB. Jest w tym przekazie świadectwo pokolenia, którego dom rodzinny był katolicki i polski, i stanowił duchową twierdzę, do której okupanci mogli się włamywać, plądrować, wyrywać domowników, ale dom trwał, bo zbudowany był na etosie prawdy, piękna, miłości i powinności. W domu tym służąca była przyjaciółką, osierocony chłopiec – własnym synem. To księga o duchu pokolenia Niezłomnych, które przez okupację niemiecką przeszło mocno wyszczerbione, ale mocarne, potem zaś – w czas okupacji sowieckiej – poddane zostało niezwykłej próbie wierności imponderabiliom. Prof. Wiesław Jan WYSOCKI, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego