Stracony rok

Nie wiem dlaczego, ale określiłabym ją typowo listopadową książką. Kojarzyła mi się od samego początku z jesienią i przemijaniem. Z oszczędzaniem pieniędzy, gdyż nie wszystkim się tutaj dobrze powodziło. Z miłością upływającą, choćby reakcja pewnej starszej osoby na postać ze zdjęcia, która przywołała przykre wspomnienia, oraz pandemią, która w pewnej opowieści bardzo namieszała w ich życiu. Początkowo zauważyłam tutaj dwie historie, a dopiero później zwróciłam uwagę na jeszcze jedną. Najbardziej pochłonął mnie czas z 2020 roku w którym chłopiec pragnął poznać opowieść ze zdjęcia, lecz ilekroć jego prababcia pociągała nosem, jedynie kilka słów wypowiadała i gasła.

,,Prababcia zdążyła wyłączyć się jak telefon, gdy skończy mu się bateria, cały ekran czernieje w samym środku esemesa i żadna ilość naciśnięć na włącznik nie przywraca go do życia."

Inna opowieść niesie się na czasy 1932 i opowiada ją Helen. Czytamy o tym jak dobrze jej się wiedzie i jakie pyszności zajada. Inna osoba nigdy nie widziała na oczy kawioru, lecz kiedy Helen daje jej go spróbować, ona go wypluwa. Nie chodziło tutaj o informację czym jest kawior, tylko o zwykłą prostolinijność innych dzieci. Dla nich rarytasy były niedostępne. Jadły to, co udało się zdobyć ich rodzicom. Wtedy później do niej dociera, że nie znała prawdziwego świata, a wszyscy wokół ją okłamywali. Prawdziwym szokiem była informacja o głodzie na świecie.

,,Nie pozwól mamie, żeby dała ci kanapkę z kawiorem. In...