Kiedy dzisiaj, w pierwszej dekadzie XXI wieku, stawiamy przed sobą jako problem badawczy tytułowe dla niniejszego tomu prac zagadnienie "Świat przez pryzmat Ja. Teorie i autobiograficzne rekonesanse", to zdajemy sobie sprawę z wielu zawartych w nim niejednoznaczności.
Czy w relatywnej epoce można mówić o transcendentnym i obiektywnym Świecie?
Kim bądź czym ma być ja konstytuujące obraz Świata? Czy i jak potrafimy rozpoznać relacje między ja i Światem oraz ich rangą? To tylko pytania wstępne. Postawili je sobie autorzy pomieszczonych tutaj rozpraw. Odpowiedzi poszukiwali w literaturze i metodach jej badania.
Pojawiły się tu więc, z jednej strony, uwagi o dezintegracji podmiotu, uzasadniane przez filozofów i teoretyków już od ponad stulecia, o doświadczeniu rozpadu rzeczywistości i rozproszenia świadomości. Z drugiej strony jednak, obok przykładów podmiotowości recesyjnej, ambiwalentnej i sylleptycznej, poddano opisowi i analizie teksty świadczące o próbach odbudowania tożsamości podmiotu, jak i te dowodzące istnienia silnego "ja" autorskiego.
Słowo wstępne, fragment
Czy w relatywnej epoce można mówić o transcendentnym i obiektywnym Świecie?
Kim bądź czym ma być ja konstytuujące obraz Świata? Czy i jak potrafimy rozpoznać relacje między ja i Światem oraz ich rangą? To tylko pytania wstępne. Postawili je sobie autorzy pomieszczonych tutaj rozpraw. Odpowiedzi poszukiwali w literaturze i metodach jej badania.
Pojawiły się tu więc, z jednej strony, uwagi o dezintegracji podmiotu, uzasadniane przez filozofów i teoretyków już od ponad stulecia, o doświadczeniu rozpadu rzeczywistości i rozproszenia świadomości. Z drugiej strony jednak, obok przykładów podmiotowości recesyjnej, ambiwalentnej i sylleptycznej, poddano opisowi i analizie teksty świadczące o próbach odbudowania tożsamości podmiotu, jak i te dowodzące istnienia silnego "ja" autorskiego.
Słowo wstępne, fragment