Opinia na temat książki Sztuka grzechu

Już po 40. stronie miałam ochotę rzucić ją w kąt, ale chwilę później stawałam do dalszej walki. I wygrałam. Przebrnęłam, ale to była wielka katorga. Nawet zaczęłam sobie notować mankamenty tego "kryminału". Po pierwsze książka jest nudna jak flaki z olejem. Na ścisłość nawet nie potrafiłabym jej opowiedzieć, bo jest tak dziwnie napisana. Fabuła ciągnie się przez 376 stron, a tak naprawdę niewiele się dzieje, usypiałam przy niej. Po drugie, autor tłumaczy w powieści niektóre rzeczy czytelnikowi, jakby był niepełno sprytny. Zdarzało się, że nawet zaznaczał, kto rozpoczyna dialog, kiedy to było w pełni logiczne. Po trzecie, Karol Strasburger mógłby czerpać źródło swoich dowcipów z tej książki. Mało śmieszne żarty, które nie trafiały w ogóle do mnie i osobiście wolałabym, żeby ich nie było. Tylko raz na 384 strony pojawił się na mojej twarzy uśmiech. Czwarta rzecz to nudni bohaterowie. Główna postać- Einar to wkurzający gość, wiecznie udający obrażonego, w dodatku nałogowy palacz, którego jedną partnerką życiową od kilku lat jest papuga. Jakiś nieudacznik życiowy. Jego koleżanka po fachu- lesbijka. Kolejna flegmatyczna osoba, nie wzbudzająca żadnych uczuć. Z resztą jak wszyscy. Nikt nie wzbudził sympatii. Jest tu też wiele niepotrzebnych dialogów i opisów nic nie wnoszących do akcji. Po co mi piąty raz z rzędu wiedzieć, że Einarowi papuga narobiła na koszulę? Na tylnej okładce książka jak i sam autor są wychwalani pod niebiosa. Pisarz jest uważany za jednego z głównych przedstawicieli pisarzy islandzkich. Skoro tak, bałabym się sięgnąć po tych z niższej półki.