Sztuka zapomnienia

W książkach najbardziej niesamowite dla mnie jest to, że ich okładki potrafią mnie hipnotyzować. Ta jest naprawdę piękna i poprzez otaczającą ich mgłę ukazuje właśnie temat zapomnienia, który jest w niej zawarty.

,,Kiedy więc tak na siebie patrzymy, gdzieś w głębi pamięci, a może nawet duszy, coś się porusza, coś świta, szepcząc mi na ucho, że doskonale znam tego człowieka. Jednak po emocjach grających mi okrutną pieśń nie sądzę, by zrobił dla mnie cokolwiek miłego".

Nawet nie wiem, czy będę potrafiła ukazać tajfun emocji, który zasiedlił się w tej książce. Historia nie należy do lekkich, choć czytając płyniecie z nurtem opowieści nawet nie próbując jej wyprzedzić. Główna bohaterka wycierpiała naprawdę wiele i ciężko jest się jej pozbierać. Podczas wypadku, gdzie zginął jej mąż ona również doznała uszczerbku na zdrowiu. Straciła bowiem pamięć i nikt nie wie jak długa ta amnezja potrwa. Na domiar złego czuje, że każdy z jej bliskich zna rzeczy o których nawet ona nie ma pojęcia. Czuje się z tym bardzo źle i nie potrafi zrozumieć zachowań poszczególnych ludzi. Wydaje jej się, że straciła swoją największą miłość, jednak my nie mamy tej pewności. Wiemy bowiem, że istniał gdzieś ktoś, kto kochał ją ze wzajemnością. Trudy życia sprawiają, że ktoś chce zapomnieć, a ktoś nie pamięta, choć che sobie o czymś przypomnieć.
Co z tego wyjdzie? Która miłość wygra i czy w tej walce każdy ma takie same szanse?

Niezwykle emocjonująca pozycja! Kiedy się czyta...