Opinia na temat książki Trzeci grób na wprost

Chyba trochę się pogubiłam w tej części. Zwykle nie mam nic przeciwko starciom partnerów, czy przyszłych partnerów, ale tutaj miałam wrażenie, że oni chyba nie do końca wiedzą o co im chodzi. Sex mają świetny. Czasami przy pełnym pozwoleniu, czasami nie do końca, ale to ich łączy. Ale czy cokolwiek więcej? Po raz pierwszy po długim czasie widzą się. Mogą rozmawiać. Może w nie najlepszych warunkach, ale stają twarzą w twarz. I co? W zasadzie nic z tym nie robią. Albo robią nie do końca. O tyle to dziwne, że Reyes ukazany jest jako cudowny przyjaciel, ukochany wujek, który kradnie serca małym dziewczynkom i młodym chłopcom. Człowiek, dla którego inni ryzykują wszystko co mają, a co mogliby tak łatwo stracić. Lubię Garetta i złego chłopca od motorów Donovana. Lubię też Reyes’a, i coraz bardziej jestem przekonana, że autorka też go lubi. Może pozwoli mu znormalnieć. Byle nie w 15 części, bo nie wiem czy wytrzymam.
Końcówka zbiła mnie z nóg. Zdrada, w zasadzie podwójna, tylko dołożyła się do tortur jakie przydarzyły się Charley. Taka przysłowiowa wisienka na torcie. I tak sobie myślę, że wcale się nie dziwię, że posłała Ryesa do tatusia. I lepiej byłoby gdyby już sobie do niej nie wracał.
Ja bym go zakopała.
Podsumowując, podobało mi się bardzo, choć szlag trafiał mnie podczas czytania częściej niż nie trafiał. Z łopatą na bohatera można byłoby biegać dookoła i raz zakopywać, raz odkopywać. Zakopałabym też tatusia (ok. wiem, ale i tak go nie lubię), macochę, no i może na kilka chwil siostrę. Choć sama wybrałabym dla Charley innego partnera, Reyes jest niepokojąco pociągający i nie wyobrażam sobie, aby autorka nie zaplanowała im wspólnej przyszłości. Rozumiem, że mocno wybuchowej. Tylko dlaczego to musi tak długo trwać.
Tak, lekko zaczęłam czytać kolejny tom.
Tak trafiłam na zdradę.
Nie, to wcale nie było mimochodem, to było jasno i otwarcie.
Normalnie nerwy utracę przy tej serii.