Uśmiech Gejszy. Sekrety japońskiej sztuki życia

Mit a rzeczywistość Gejsza. Kobieta zagadkowa, erotyczna, niedostępna. Kobieta-mit. Te tradycyjne wyobrażenia na jej temat obrosły dodatkowymi rewelacjami za sprawą niejednej książki opublikowanej w ostatnich latach. Jednak współczesna rzeczywistość gejszy wygląda zupełnie inaczej. Niegdysiejsza Japonia, która wydała na świat gejszę, nie istnieje już od dawna, ale gejsza pozostała. Jak to się stało, że przetrwała? Jaką rolę odgrywa obecnie? Czy jest wytworną prostytutką dla osób o wyrafinowanym smaku? Czy jej uśmiech nie obiecuje wszystkiego? A może my pojmujemy wszystko nie tak, jak należy to rozumieć? Jak Japończycy postrzegają dziś gejszę? Co oznacza ona dla współczesnego społeczeństwa? Jaką kluczową rolę odgrywa w japońskim stylu życia ? również w sferze erotyki? Czy to prawda, że gejsza nosi kimona, których wartość może przekraczać kilkadziesiąt tysięcy euro? Czy w jej osobie mamy do czynienia z ?luksusową laleczką?? Skąd czerpie środki na opłacanie tego wszystkiego? Gdzie i w jaki sposób można wynająć gejszę? Czy to prawda, że pomiędzy turystą z Zachodu i autentyczną, wysokiej klasy gejszą nigdy nie dochodzi do zbliżenia? Dlaczego współczesne Japonki pragną zostać gejszami, a więc świadomie wybierają drogę życiową, która wyklucza normalne życie rodzinne? Co się robi, aby zostać gejszą? Czy kształcenie gejszy naprawdę trwa wiele lat? Co jest w niej tak niezwykłego, że spędzenie z nią jednego wieczoru może kosztować majątek? Kto na tym zarabia? Komu podlega gejsza? Jak wygląda życie prywatne gejszy? Wiele pytań na temat jednej z najbardziej zagadkowych współczesnych profesji, która oznacza o wiele więcej niż tylko źródło dochodu. Ursula Richter omawia obszernie i kompetentnie frapujące życie gejszy we współczesnej Japonii, wyjaśnia też, w jakiej mierze zmieniło się ono z biegiem czasu. Jej książka to cenny wgląd w zupełnie inny świat. Moje pierwsze spotkanie z gejszą odbyło się bez rozgłosu, z zachowaniem pełnej dyskrecji. Mieszkałam już wówczas od paru lat w Japonii. Pewien wzięty i zamożny profesor medycyny zaprosił mnie na kolację. Taksówkarz zawiózł nas na ciemną odludną uliczkę na peryferiach miasta. Stare latarnie uliczne oświetlały zaledwie cienki pas pobocza. Samochód zatrzymał się w miejscu, gdzie prócz wąskiej, spróchniałej drewnianej bramy nic nie wskazywało na to, że znajdujemy się na terenie zamieszkałym przez ludzi. Drogę okalały sosny, gęste kępy bambusów i pojedyncze cedry. Na bramie widniała jedynie prosta drewniana tabliczka z nazwiskiem. A więc tu mieszka gejsza. Szerokie drzwi rozsunęły się...