Opinia na temat książki W bagnie

To moje pierwsze spotkanie z autorem i nawet być może literaturą rodem z Islandii. Na dodatek przyznaję, że wcale nie rozpoczęło się tak dobrze. Początek mnie zmęczył. I w warstwie fabularnej, ale i obyczajowej. Jakby ktoś od pierwszych stron chciał uzasadnić dobór tytułu. Tak, jest „Jak w bagnie”. Brudno, smutno, przygnębiająco, z takim przeczuciem, że lepiej prawdy nie dotykać, bo ona może ukazać coś, o czym niekoniecznie chcielibyśmy wiedzieć. Coś jeszcze bardziej okrutnego niż to, co poznaliśmy do tej pory.
Bohater jest lekko kontrowersyjny. Oprócz faktu, jak dla mnie nie do podważenia, że bohater (konia z rzędem dla tego, kto zapamięta te wszystkie nazwiska i imiona, nazwy ulic, miejscowości) jest świetnym gliną. Z otwartą głową, uparty, bezkompromisowy, w otoczeniu świetnego zespołu, z siłą, ale i bezradnością. Ta bezradność to między innymi jego córka. Narkomanka, we wczesnej ciąży, nadal uzależniona, w jednym mieszkaniu z nim, gotująca pyszną zupę, by za moment zniknąć w kolejnym ciągu narkotycznym, z narastającym przerażeniem związanym z dzieckiem, które może już nie żyć. „Jak w bagnie”.
Wątek kryminalny ze strony na stronę coraz bardziej mroczny, odkrywający coraz mroczniejsze strony, sprawiający, że czytelnik ma ochotę stanąć za człowiekiem, który doprowadził do śmierci drania który zginął na pierwszych stronach. Drania, który jak się okazuje jest człowiekiem tylko z nazwy.
Dla mnie to bardzo dobry kryminał, mocny, brutalny, z bohaterem wartym uwagi, treścią rozwijającą się z każdą kolejną stroną, z bohaterami drugoplanowymi, którzy sprawiają, że sprawy nie zostały ukończone i czytelnik ma ochotę na więcej. Na kolejne historie. Ja już szukam w bibliotece drugiej części.
Polecam, choć bardziej dla zwolenników tego „starszego” pisania.