Opinia na temat książki Welesówna

Czy chcielibyście mieć moc rozmawiania ze zmarłymi?

Tosi nikt o to nie pytał. Po prostu otrzymała ten dar, z czego dziewczyna nie jest wcale zadowolna. Już będąc czteroletnim dzieckiem zaczęła rozmawiać ze zjawami.
Nie spodziewała się jednak, że będąc nastolatką będzie musiała pomóc swojej zmarłej nauczycielce matematyki. Na jej pogrzebie dostrzega nowego nauczyciela matematyki, który okaże się jej bardziej bliski niż Ted się tego spodziewa.
Później ginie jej najlepsza przyjaciółka, dziewczyna postanowia poprosić mężczyznę o pomoc, jednakże ten nie podchodzi do sprawy należycie poważnie, w związku z czym Tosia postanawia sama wziąć sprawę w swoje ręce.
I choć mogłoby się wydawać, że Ted prowadzi normalne nastoletnie życie, to jednak nikt nie wie, że tak naprawdę dziewczyna musi lawirować między szkołą i poprawkami z klasówek, salonem piękności, w którym pomaga swojej mamie, a światem umarłych, którzy domagają się pomocy od niej.
Zawzięcie każdy z demonów nazywa ją Welesówną, twierdząc iż otrzymała ona pocałunek Welesa, tym samym przez to może porozumiewać się z zaświatami.
Ach i pamiętajcie, że Tosia wcale nie lubi swojego imienia i woli jak znajomi mówią do niej Ted.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Naprawdę szybko leciałam przez rozdziały, bo książka została napisana w fajny sposób. Jest to trzecia książka autorki i tutaj również się nie zawiodłam i dostałam fajną, lekką historię. Zdecydowanie mogę zachęcić do sięgnięcia po tę książkę 😊.
Typowa młodzieżówka, w której znajdziecie demony, rusałki, Welesa i Leszego. Chętnie przeczytała bym więcej w tym klimacie.