Wszystko dobrze

Co te książki autorki ze mną robią..

Artyzm, wyobraźnia, rzeczywistość, zacieranie granic.
Gdzie zaczyna się ból?
Gdzie rozpoczyna się szczęście?
Gdzie odnaleźć siebie?

Współczucie.
Zrozumienie.

Szczyt.
Upadek.

"Cały świat to scena."

Autorka ponownie zabiera nas w nieoczywistą, balansującą na granicy cierpienia i radości, wyobraźni i rzeczywistości historię.
Poznajemy Mirandę Fitch, kobietę, której życie nie oszczędza. Nieudane małżeństwo, uzależnienie, wypadek zakańczający jej karierę.
Jednak w tym wszystkim jest jeszcze chęć walki i dążenie do zrozumienia.
Wystawia spektakl w teatrze uniwersyteckim, gdzie sztuka 'Wszystko dobrze' wprawia wszystkich w rozdarcie i niezrozumienie..

Trzy części, a w nich kalejdoskop wrażeń. Nieoczywistych, siegających głębi naszego umysłu i zmuszających do refleksji nad moralnością ludzką i cierpieniem.

Mrok, ból, nadzieja.
Ponownie dziwna,
jednocześnie hipnotyzująca.

Mona Awad daje zupełnie inny obraz do analizowania ludzkich zachowań.

Zachwyca.
Odrzuca.
Ciekawi.
Mąci.
Gra.

Króliczek mnie zachwycił, a najnowsza powieść Mony Awad tylko potwierdziła jej niezwykły talent pisarski.
Akt pierwszy, scena pierwsza - od razu wskakujemy na głęboką wodę, poruszamy się w klimacie teatru i poznajemy grupę studentów z raczkującego wydziału aktorskiego, a wśród nich nauczycielkę aktorstwa Mirandę Fitch. To ona będzie w powieści grała pierwsze skrzypce niezmiennie kojarzona z pokerową twarzą i ciałem znękanym bólem.
Bohaterka zachowuje się jak po spożyciu sporej dawki psychodelików. Za jej sprawą Mona Awad bawi się z czytelnikiem, bo tak naprawdę nie wiemy co jest prawdą, a co stanowi jedynie wymysł odurzonej lekami kobiety. To kolejna psychodeliczna i wciągająca powieść, z nieco irracjonalnym duchem, może mniej tu elementów fantastycznych niż w Króliczku, jednak napięcie dozowane powoli nie pozwala przerwać lektury. Fabuła od początku jest tak wciągająca, mroczna, czytelnik ma przeświadczenie nadciągającej katastrofy, a im bliżej końca tym coraz bardziej wpadamy z bohaterką w czarna otchłań. Miranda Fitch zachowuje się, jakby padła ofiarą czarnej magii, lub praktykowano na niej obrzędy z użyciem laleczki wudu. Każdy z rozdziałów ukazuje nam inne oblicze nauczycielki - od znękanej bólem, chaotycznej, przygarbionej istoty, po budząca się do życia z zimowego snu, tryskającą energią. Ale czy "wszystko dobrze" się tu skończy?
Mona Awad po raz kolejny udowodniła, że pisać potrafi, a w dodatku wynosi literaturę na nowy poziom. Powieść szalenie mi się...