Zapłakany umysł

Nie znam słów ani wyrazów tak niebiańskich jak sam tekst, który ujrzałam w książce. Czytając zaczęłam otaczać się murem pięknych opisów rzeczy oczywistych spisanych niezwykłymi porównaniami. Każde słowo było nutką poezji zawierającej w sobie cierpienie i ból strapionego ciała. Chyba nie spotkałam się jeszcze z tak zakodowanym umysłem, by czytać o rzeczach ulotnych, choć chwilami budzących nadzieję w tak wysublimowany sposób.
Ból zawarty w tych opowiadaniach wzrasta niczym szloch dziecka nad grobem matki. Nawet chęć pocieszenia bohaterów będzie wielka i jednocześnie bliżej nieokreślona. Nie jesteśmy pewni, czy on coś od nas wymaga. Staramy się nadążyć za jego rozterkami, a jednocześnie zdajemy sobie sprawę, że w jakimkolwiek kierunku byśmy nie podążali, to i tak nasz umysł tego nie ogarnie. To jakby pisać recenzję o haiku. Zbyt piękne, mądre i krótkie. Wiele chce się powiedzieć, jednak wszystko gdzieś grzęźnie wewnątrz nas. Wszystko jest tu zrozumiałe, ale wiemy, że nasz stan umysłu nie jest na tyle wykształcony, by choć w połowie poczuć tę burzę uczuć rozsadzającą słowność autora.

W książce znajdziecie dwanaście opowiadań z których każde będzie inne, choć z podobnym wnioskiem. Przyznam, że pozycja aż kipi nostalgią, która jest bardzo zaraźliwa. Wszystkimi kończynami odczujecie tą wrażliwość, wyższość i nieokiełznany rozum. Autor potrafi w kilku słowach wywołać w nas wyrzuty sumienia, nawet nie spowodowane naszą winą. Choć są to opowiadania, to artystyczna du...

W życiu bywają różne sytuacje zarówno dobre, jak i te złe. Momentami pojawia się strach, który jest towarzyszem w takich chwilach.

Boimy się rzeczy, które mogą być dla nas niezrozumiałe.
Boimy się samotności, która czai się za rogiem.
Zdarzają się sytuacje, że boimy się nas samych.
Boimy się nowych wyzwań, które stawia przed nami los.

„Zapłakany umysł” jest zbiorem 12 opowiadań. Emocjonalne i psychicznie zmagania bohaterów wypełnia rozterka, tęsknota, pogoń za utraconymi namiętnościami i czyhająca za rogiem groza ostateczności. Podła rzeczywistość? Rozbuchana imaginacja? Koszmarne sny? Odpowiedzi nie będą oczywiste, tak jak nieoczywiste bywa życie.

„Zapłakany umysł” to zbiór przepełniony wieloma emocjami. Opowiadania te są wizualizacją tego, czego boimy się najbardziej oraz zbiorem sytuacji i chwil, których pragniemy unikać. Autor wprowadza nas w świat, w którym doznamy lęku, strachu, tęsknoty, niepokoju, bezsilności, spokoju i nadziei.
Tę książkę najlepiej czyta się w ciszy i spokoju, by móc wyciągnąć treści i emocje, które przekazał nam autor oraz poczuć je całym sobą.

Fabuła jest oryginalna i prawdopodobnie nie wszystkim przypadnie do gustu. Emocje i rozterki bohaterów chwilami przytłaczały. Były momenty, w których musiałam zrobić sobie przerwę, by uporządkować własne myśli i przeanalizować refleksje, których się doszukałam. A czasami musiałam po prostu ochłonąć i spojrzeć na wszystko na spokojnie. Styl autora jest c...