Ziemia Elżbiety

Autorka, warszawianka, w „Ziemi Elżbiety” opisuje, bardzo rzetelnie, śląską codzienność lat trzydziestych ub. wieku. Gojawiczyńska wiele miesięcy spędziła w małym miasteczku śląskim korzystając ze stypendium z Funduszu Kultury Narodowej za nowelkę „Dzieciństwo”. Przyjechała do Szarleja, dzisiejszej dzielnicy Piekar Śląskich, by poznać tamtejszych ludzi i "opisać rodakom wspaniały lud", który wywalczył przyłączenie Górnego Śląska do Polski. Przyjęła ją na stancję rodzina Schaeferów, właścicieli firmy zajmującej się tworzeniem i sprzedażą sztuki sakralnej, która „Ziemię Elżbiety” odebrała ponoć jako zdradę ze strony Gojawiczyńskiej. Powszechnie spodziewano się, że powstanie utwór nie odbiegający od ukazujących się wówczas „śląskich laurek”. Tymczasem opis twardego i, czasami, brudnego życia mieszkańców Śląska był rozczarowaniem dla śląskich odbiorców książki. Na stronie piekaryslaskie.naszemiasto.pl w artykule o pobycie Poli Gojawiczyńskiej w Piekarach napisano, że „Ziemia Elżbiety jest jednym z najlepszych utworów o Górnym Śląsku w literaturze polskiej, chociaż budzi spore kontrowersje. Ślązakom się nie spodobała. Schaeferowie pożałowali swojej gościny. Nie tak czarno widzieli swoje życie.”

To interesująca, wielowątkowa opowieść o życiu Elżbiety, córki konserwatora sztuki sakralnej Juliana i jego żony, przedsiębiorczej Agnieszki, która prowadziła firmę specjalizującą się w sztuce sakralnej, na tle życia mieszkańców małomiasteczkowej społeczności śląskiej w latach trzy...

Pierwsze 100 stron to niezła udręka do czytania, "grzęźnie" się w tej książce po prostu, natomiast potem wszystko nabiera barw i sensu. Powieść zahaczająca o psychologiczną, tak bym powiedziała, dużo problemów, specyfiki życia na Śląsku "tamtych lat". Życie. Dlatego warto.. Jednak radzę już dużym dziewczynkom 16+ :)