Alan Cole nie tańczy recenzja

Jakiś czas temu czytałam „Simon i inni homo sapiens”, który bardzo mi się podobał, dlatego kiedy przeczytałam opis książki „Alan Cole nie tańczy” – od razu wiedziałam, że musi być moja. Oczywiście – jak to ja – nie doczytałam, że jest to druga część. Jednakże nieznajomość pierwszego tomu zupełnie nie przeszkadza w czytaniu o dalszych perypetiach Alana. Zdarzenia z pierwszej części książki są tu kilkukrotnie wspomniane, i dają nam dość jasny obraz wcześniejszych przygód chłopca, co pozwala osadzić bieżące wydarzenia w odpowiednim kontekście.

W drugiej części historii Alan musi nie tylko zmierzyć się ze szkolnym prześladowcą, ale także podjąć decyzję o wyjawieniu prawdy o swojej orientacji rodzicom. Jest to tym trudniejsze, że ojciec uzależnia możliwość zdawania Alana na wymarzony kurs rysunku od jego pójścia na szkolny bal z córką swojego szefa. Mało tego – liczy, że jego syn zacznie z nią chodzić. Alan zaprzyjaźnia się również z nowym uczniem, Odinem, który nie dość, że także interesuje się sztuką, to też jest gejem. Czy coś wyniknie z tej nowej znajomości?

Książka „Alan Cole nie tańczy” to raczej mało wymagająca lektura. Chociaż poruszone są tu ważne wątki (zarówno związany z orientacją seksualną, jak też temat przemocy w szkole), to całość napisana jest prostym i lekkim językiem. Nie ma zaskakujących zwrotów akcji, wszystko toczy się spokojnym, przewidywalnym rytmem, aż do – jakżeby inaczej – happy endu. Wszelkie problemy, na jakie napotyka Alan, są z łatwością rozwiązywane przez niego, lub jego przyjaciół. Wszystko w książce układa się tak pomyślnie, że nie sposób uwierzyć, by w prawdziwym życiu mogło się tak poukładać. Mimo tej prostej formy i cukierkowo-różowej fabuły – książkę czyta się jednak całkiem przyjemnie, i w sumie nie można jej zbyt wiele zarzucić, a na plus na pewno są ważne tematy, które porusza. Ot, taka szybka, zupełnie niewymagająca, przyjemna lektura. Idealna na spokojny wieczór i z pewnością świetnie sprawdzi się jako przerywnik od cięższych tytułów.