Aleja cichych szeptów recenzja

„Nie martw się Tatusiu, jestem Twoim Aniołkiem. A Anioły nie umierają, staja się tylko niewidzialne. Zawsze będę przy Tobie”

Ten cytat chyba najbardziej mną wstrząsnął w tej książce. Słowa te wypowiedziała śmiertelnie chora dziewczynka, Madzia, by pocieszyć swojego tatę. I to był pierwszy raz, podczas czytania tej powieść, kiedy łzy napłynęły mi do oczu. Było jeszcze parę takich momentów, ale ten najbardziej zapadł mi w pamięć i mnie poruszył.

O czym właściwie jest ta książka?

Wydaje mi się, że najprościej powiedzieć, że o życiu. Może to banalne stwierdzenie, ale najlepiej oddaje istotę tej książki. Poznajemy w niej przede wszystkim historię rodziny Jodłowskich, ale także ich przyjaciół. Narracja prowadzona jest z punktu widzenia kilku osób. Zagłębiamy się w ich przeszłość, wspólnie przeżywamy wzloty i upadki. Dzięki temu poznajemy byłą więźniarkę Auschwitz, matkę niepełnosprawnego dziecka, partyzanta wojennego, ale i funkcjonariusza SB. Przede wszystkim jednak towarzyszymy rodzinie Ewy, której członkowie nie potrafią pozbierać się po śmierci najmłodszego dziecka. Każdy z nich próbuje odnaleźć się w zaistniałej sytuacji na swój sposób, jednak od przeszłości nie jest tak łatwo uciec. Powieść ta doskonale pokazuje, jak śmierć dziecka wpływa na wszystkich członków rodziny. Jak łatwo można się zagubić we własnym bólu, popaść w marazm, zagłębić się w samotności i izolacji. A to nigdy nie wróży niczego dobrego

Książka ta pokazuje jak przewrotny potrafi być los. Jak jedno wydarzenie wpływa na całe nasze życie. Jak jedna decyzja może zaważyć na naszej przyszłości. Uczy też jednak, że nigdy nie można się poddawać, że los trzeba wziąć w swoje ręce i walczyć o lepszą przyszłość. Pokazuje, że w rodzinie i przyjaciołach tkwi siła, dzięki której przezwycięży się najgorsze chwile. Powieść ta przepełniona jest smutkiem, bólem, tęsknotą, ale i miłością, oddaniem oraz nadzieją. Jednocześnie napisana jest językiem dość prostym, ale zarazem poetyckim, w taki sposób, że chce się czytać dalej, a strony same ubywają.

Jedyne do czego mogę się przyczepić, to strona techniczna książki. Nie wiem jak się to fachowo nazywa, ale wewnętrzne akapity były dość małe, a strony sklejone w taki sposób, że w pewnym momencie musiałam się siłować z książką, by swobodnie przeczytać całe wersy. Po prostu książka nie otwierała się do końca.