Antygona recenzja

Cóż mogę powiedzieć? Otwieram książkę, czytam pierwszą wypowiedź, akurat zbiegiem okoliczności, jest to wypowiedź Antygony. I nagle cisza. Zupełnie niezrozumiany język, zupełnie obce rymy i forma pisania. Uprzedzali mnie na początku, że to nudna, trudna, ciężka i dłużąca się lektura. Jednak na przekór innym, muszę stwierdzić, że wyjątkowo mi się podobało!

"Szczęście człowieka – wielki rozum!
To najcenniejszy dar:
Kto pełni zawsze wolę bożą,
Ten ciężkich ujdzie kar.
W cierpieniu ten, kto grzeszył dumą,
na starość uczy się rozumu."

Uroku książce nadało wydanie, jakie posiadam w domu. Moje wydanie “Antygony” wydrukowane zostało 60 lat temu, dokładnie w 1949. Nosi imię i nazwisko mojego pradziadka, który także z niej korzystał oraz notatki mojej mamy, która także czytała Sofoklesa z tego wydania. Piękne, jak na swój wiek, strony, lekkie pismo mojej mamy obok, zapach książki. To coś, to od razu wprowadziło mnie w świat lektury.
Wspominając “Pana Tadeusza”, z którym od samego początku się nie polubiłam, pełna obaw sięgnęłam po “Antygonę”. Co jak co, jeśli nie zrozumiałam Pana Tadeusza, to dopiero tą książkę! No przecież, to jeszcze kupe lat wstecz, matko boska, jak ja to zrozumiem? Pierwsze strony, pierwsze niewiadome. Ale wzięłam się. Skupiłam i okazało się, że naprawdę można to zrozumieć bez większego wysiłku. To naprawdę dobry utwór. Ba! Wręcz ponad czasowy. Weźmy książki, które były bestselerami jeszcze niedawno, a teraz kurzą się na półkach, bo nikt ich nie czyta. A tu, znajdziemy mądrość nawet po tylu latach!
Można nie lubić lektur, ja nie lubię, ale z tą wyjątkowo się polubiłam. I myślę, że czasem do niej wrócę, aby znów odnaleźć coś mądrego.

"Tak trup przy trupie leży, doczekawszy
ślubów małżeńskich – w pałacu Hadesa.
I daje przykład, jak nierozum ludzki
największym bywa człowieka nieszczęściem."