California Boy recenzja

W ten mój szalony, trochę imprezowy weekend, postanowiłam sięgnąć po coś lekkiego, gładkiego, a może nawet słodkiego. Padło na „California Boy” Anny Bellon…

Nie do końca trafiłam z tą książką bo choć historia w niej opowiedziana mi się bardzo podobała to jednak nie wszystko jest tutaj w moim guście. Pierwsza sprawa to wiek bohaterów. Wiek 20+ to zdecydowanie nie moja liga :) wolałabym żeby byli starsi ale w kontekście całej fabuły ich wiek ma sens. Druga sprawa to hokej. To nie moje klimaty. Zresztą tak po prawdzie w Polsce ta dyscyplina jest mocno niszowa więc, jakby to powiedzieć, nie ma u nas kultury hokejowej więc trudno żebym ja poczuła ten klimat. Piłka nożna to i owszem :) Rozumiem jednak dlaczego w powieści Ani Bellon jest hokej. Zanim zabrałam się za tę książkę poczytałam w sieci co nieco o autorce, jako że to moje pierwsze zetknięcie z jej twórczością. Z wyczytanych informacji wynika, że pani Ania jest miłośniczką hokeju i zawsze chciała napisać książkę osadzoną w tym środowisku. I ok. Prawem pisarza jest tworzyć historie, które mu w duszy grają.

Ja początkowo próbowałam jakoś odsiać ten hokej ale trudno odsiać wątek, który jest wiodący, stanowi fundament dla całej reszty. Szybko jednak dałam sobie spokój bo historia Danny’ego i Lizzy okazała dla mnie na tyle fajna i fascynująca, że po prostu chciałam ją poznać niezależnie od egzotyki jaką jest dla mnie hokej.

Danny, wschodząca gwiazda hokeja i Lizzy, początkująca ale utalentowana malarka z pełną cieni przeszłością spotykają się w pubie i tak zaczyna się historia ich miłości, która rozwija się mimo przeciwności losu. W chwili gdy Lizzy dopada przeszłość i odzywa się do niej znienawidzona matka, z którą przed laty dziewczyna zerwała kontakt Danny, stawiając na szali własną karierę staje u jej boku i wspiera ją w trudnych chwilach. Szkoda tylko, że przez większość książki akcja toczy się wolno nieznacznie przyspieszając dopiero pod koniec. Brakowało mi momentu jakiejś eskalacji wydarzeń i bardziej ekscytującego finału. Wszystko kończy płasko, jak zdmuchnięte. Jakby przeprowadzka Lizzy zamykała wszystkie sprawy.

Jak już wspomniałam to moje pierwsze zetknięcie z książkami Ani Bellon i jestem bardzo mile zaskoczona. Mimo nielubianej przeze mnie narracji pierwszoosobowej czytało mi się świetnie. Lekki, subtelny styl autorki jest bardzo łatwy i przyjemny w odbiorze. Nie przepadam w powieściach za patosem na wyrost, za sztuczną filozofią i tworzeniem mądrości jakby „na siłę” i tutaj tego nie znalazłam. Dostałam normalnie, naturalnie i prosto, a zarazem wdzięcznie i słodko opowiedzianą historię.

PS. Ciemnozielony garnitur w sweterkowy wzór ubawił mnie setnie :) Nie dziwię się, że Danny’emy nie służyło to połączenie. Takie połączenie nie mogłoby dobrze wyglądać na nikim :)))

Było naprawdę fajnie.