Córka Lasu recenzja

"Córka Lasu" to kolejny reteling baśni Braci Grimm, tym razem „O sześciu łabędziach”. Ale co to była za opowieść. Dawno nie czytałam czegoś tak emocjonalnego. Od pierwszych stron książki czujemy ogromną melancholię i tęsknotę za szczęśliwymi latami beztroskiego dzieciństwa. Na dodatek wszystko to przepełnione jest bezgraniczną miłością do rodzeństwa, a także miejsca w którym żyją. Jeśli dodamy do tego celtyckie wierzenia, mistycyzm, cierpienie i olbrzymią odwagę, mamy historię doskonałą. Tej książki nie da się czytać szybko, ją się smakuje. Musiałam robić sobie przerwy, by przemyśleć to, co właśnie przeczytałam, ochłonąć, bo serce to nieraz chciało wyskoczyć mi z piersi, jak nie ze strachu o biedną Sorchę, to z bólu jaki zadano jej lub jej bliskim.

Akcja płynie tutaj wolno, ale trudno się od niej oderwać. Bardzo mało jest też dialogów, więcej opisów i przemyśleń. Ale jest to takie plastyczne, obrazowe, przepełnione emocjami. Ta książka jest taka inna od tego, co czytałam dotychczas. Może to efekt tego, że w oryginale wydana została już 20 lat temu, dlatego jej styl różni się trochę od obecnych powieści. Mamy tu dużo przemocy, bólu, cierpienia, ale jednocześnie nie jest to drastycznie opisane. Widzimy to przez opis uczuć, emocji, a nie przez dosadne i dosłowne opisy. Dzięki temu książka ta może i nie jest krwawa, ale wydarzenia jeszcze bardziej nas uderzają i poruszają.

Ta książka jest o miłości i oddaniu, ale nie w ten romantyczny sposób. Mamy tu miłość rodzeństwa, bracia Sorchy są jej obrońcami, ona zrobi wszystko by ich uratować. Obecna jest tu też miłość do ojczyzny, do ojcowizny, krainy z której się pochodzi oraz do wierzeń i przekonań swojego ludu. Na koniec jest i miłość do drugiego człowieka, ale pełna poświęcenia i zrozumienia.
Jeśli chodzi o minusy, to znalazłam tylko jeden. Drażni mnie trochę sposób zakończenia wątku z Simonem. Jak dla mnie było przekombinowane. Tak jakby autorka na siłę chciała zakończyć tę sprawę i już nie miała pomysłu, więc postawiła na coś najbardziej nieprawdopodobnego. Ale jest to tylko niuans, który nie każdemu musi przeszkadzać.

Chyba nie muszę dodawać, że gorąco polecam tę książkę?