Numer drugi recenzja

"Numer drugi" Mariusza Zielińskiego to druga część "Majówki" z cyklu o Dariuszu Nowaku.
Już w czasie lektury pierwszej części poczułam jakby delikatny dreszczyk grozy, że mogłoby się tak faktycznie zdarzyć i niespodziewanie znaleźć się w w świecie równoległym, ale w czasach PRL-u. Ja dobrze pamiętam tamten okres i jedyną słuszną partię, która była "przewodnią siłą narodu", brakowało wielu artykułów a część była reglamentowana, natomiast porządku "pilnowała" nie tylko MO, ale również ZOMO i SB, a wszystko to, co było zza zachodniej granicy było złe i władza przekonywała, że u nas jest najlepiej i najbezpieczniej..., więc ja z pewnością nie chciałabym się ponownie znaleźć w tamtych czasach. Chociaż gdy teraz patrzę na to, co się dzieje, to zauważam, że niektórym bliższe są tamte realia...

W poprzedniej części, w majowy weekend, Dariusz Nowak podczas imprezy integracyjnej zorganizowanej przez nowego pracodawcę ulega wypadkowi i traci przytomność. Po jej odzyskaniu okazuje się, że znalazł się w świecie równoległym. I chociaż początkowo wydawało mu się, że to koledzy robią mu jakiś kawał, dotarło do niego, że coś tu nie gra...
W nowej rzeczywistości nie jest mu łatwo, chociaż próbuje wystrzegać się kłopotów. Nie ma nawet jeszcze bloku, w którym mieszkał z rodziną, więc nie ma gdzie mieszkać.
Na demonstracji wdaje się w bójkę i ląduje w szpitalu. W ucieczce ze szpitala przed służbami SB pomaga Darkowi Marek z akademika. Okazuje się, że to kolega, ale Darka z obecnej rzeczywistości, przebywającego obecnie w Moskwie. W akademiku dziwią się, że już wrócił, ale nikt nie docieka przyczyny.
Marek - filozof od razu zauważa, że ten drugi Dariusz zachowuje się nieco inaczej. Na ich trop wpada SB, więc demonstranci spodziewają się więc wezwań na przesłuchanie.
Gdy Marek usłyszy prawdę, jest zszokowany, lecz po wysłuchaniu całej historii, oraz sprawdzeniu, że faktycznie jego kolega jest w Moskwie, filozof uwierzył w opowieść numeru drugiego i postanawia jednak Darkowi pomóc.

Chociaż Dariusz stara się nie rzucać się w oczy funkcjonariuszom, żeby nie mieć kłopotów, ale nie zawsze się to udaje. Zresztą nie tylko przed SB stara się uciekać, ale także przed byłą narzeczoną swojego alter ego. Mimo tego, ze filozof znajduje mu nową, wydawałoby się, że pewną kryjówkę, to i tak nie jest w stanie się ukryć. Dariusz chciałby wrócić już do swojego prawdziwego mieszkania, do żony i córki, ale jak to zrobić, nie ma pomysłu i nie wie nawet kto mógłby mu w tym pomóc. Szuka inspiracji w książkach.

Czy uda się odkręcić tę zmianę światów równoległych? Czy Dariusz powróci do swojej rzeczywistości? Czy może nie obudził się jeszcze ze śpiączki i to mu się śni? Czy to w ogóle jest możliwe?

Książkę czytało mi się lekko i bardzo dobrze, z pewnością wpływ ma na to fakt, że ja pamiętam tamten okres. Myślę, że młodszym czytelnikom dość trudno byłoby wejść w rolę obywatela w socjalistycznej ojczyźnie. Osoby, które dobrze pamiętają tamte czasy jakoś by się odnalazły, ale przecież człowiek bardzo łatwo przyzwyczaja się do dobrego, to taki powrót byłby niezbyt miłą niespodzianką.
Polecam jednak te książkę każdemu, bo znajdziemy to sporą garść historii przedstawionej inaczej niż w podręcznikach, za to z dużą dawką humoru.
Powieść składnia do refleksji, warto zastanowić się nad tym, co zyskaliśmy po wielu zmianach, jakie zaszły w naszym kraju i dlaczego nam jest lepiej...

Na koniec cytat, który nawet teraz dla niektórych byłby normalnością:

Bardzo dziękuję Pani Katarzynie Marach z wydawnictwa Novae Res za otrzymany egzemplarz książki.