50 mitów o ateizmie recenzja

Książka stanowi wyczerpujące i solidne omówienie poglądów na temat ateizmu, głównie pochodzących od teistów, którzy przypisują ateistom i ateizmowi wszelkie możliwe grzechy i podłości. Po omówieniu 50 tytułowych mitów, na końcu książki znajdujemy bardzo ciekawy szkic historyczny o początkach i rozwoju ateizmu, oraz spory esej o relacjach pomiędzy religią a nauką.

Książka jest nierówna, omawiana są na przykład stwierdzenia, na które nie warto poświęcić nawet zdania (Mit nr 3: Ateiści wierzą w Boga, tylko się tego wypierają; mit nr 13: Ateiści nie mają poczucia humoru itd.); prawdopodobnie rozprzestrzenione są one w USA. Wydaje się bowiem, że książka jest skierowana głównie do odbiorcy amerykańskiego, gdzie znaczny procent chrześcijan wierzy literalnie w Biblię, to znaczy, że świat powstał 6 tys. lat temu, a ludzkość pochodzi od Adama i Ewy itd. Z takimi poglądami trudno poważnie dyskutować.

Mamy też mity ważne i zasługujące na poważne omówienie. Na przykład mit nr 11: Ateizm odbiera życiu sens i cel; w ciekawej i wyczerpującej dyskusji na temat tego problemu autorzy piszą: „Nieistnienie boga ani boskiego planu nie oznacza w żaden sposób, że nasze indywidualne życia mają być pozbawione pasji i wartości oraz tej szczególnej satysfakcji, jaką człowiek odczuwa żyjąc w zgodzie ze sobą. Brak wiary w boga w niczym nie przeszkadza temu, by wieść dobre życie i realizować w nim te wartości, które uznaje się za ważne.” Święta prawda...

Dosyć dobrze autorzy obalają popularny pogląd, że ateiści są niemoralni. Natomiast dyskusja mitu o relatywizmie moralnym pozostawia uczucie niedosytu. Autorzy nie piszą o tym, że wszędzie mamy relatywizm moralny, niezależnie od tego czy ktoś jest religijny, czy nie. Weźmy podstawową zasadę moralną: nie zabijaj. Czy zatem zabijanie żołnierzy wroga na wojnie jest niemoralne, jest grzechem? Czy zabicie Osamy Bin Ladena było naganne?

Poza tym jako prezentacja ateizmu książka Blackforda i Schuklenka jest zbyt przegadana, nie wytrzymuje porównania z Bagginim (Ateizm, krótkie wprowadzenie) i Woleńskim (Granice niewiary), niemniej skłania do refleksji, do przemyślenia własnych poglądów i w tym właśnie upatruję jej największy walor.

W sumie dostaliśmy ciekawe dzieło skłaniające do refleksji i dalszych lektur.