Do zobaczenia za rok recenzja

Dobra książka obyczajowa może wciągnąć w swoją przestrzeń tak, że nie chce się jej odłożyć nawet na chwilę. Jeśli jest napisana pięknym językiem, skłania do refleksji nad własnym życiem, a do tego jej akcja rozgrywa się wśród cudownych krajobrazów, tak właśnie będzie.
Książka „Do zobaczenia za rok” Joanny Szarańskiej – autorki nastrojowych powieści obyczajowych i komediowych – ma wszystko wyżej wymienione.

Daria i Dawid poznali się na górskim szlaku. Zaiskrzyło. Umówili się na spotkanie za rok w tym samym miejscu. Z tym że przed Darią wielkie zmiany – wychodzi za mąż. Dawid jeszcze tam, w górach o tym nie wie. Potem również wpada w wir własnego życia, pracy.

Darią już przed ślubem z Ryśkiem targają rozterki. Jej przyszły mąż jest przygotowywany przez rodziców do przejęcia kierownictwa w rodzinnej firmie, przez co gubi gdzieś samego siebie, stopniowo stając się innym człowiekiem. Kobieta czuje się przytłoczona oczekiwaniami teściów, rozpaczliwie próbuje uratować choć cząstkę siebie.

W życiu Darii i Ryśka robi się coraz ciaśniej, zaczyna brakować miejsca na uczucie, które ich połączyło. Powoli życie małżonków zamienia się w koszmar. Po roku Daria zjawia się w górskim schronisku z mężem. Któregoś roku jednak się nie pojawia i Dawid postanawia ją odnaleźć. Jak skończy się ta opowieść?

„Do zobaczenia za rok” to słodko-gorzka historia o rodzącym się uczuciu i o tym, że życie zbudowane z przypadkowych lub z na siłę dopasowywanych cegieł w końcu się zawali, gasząc ogień miłości.

Początkowo jest jak na wycieczce w góry. Człowieka wypełnia zachwyt na pięknymi widokami, towarzyszy temu uniesienie. Potem ten zaczyna skupiać się na wybranym szlaku pełnym zejść i podejść, zakrętów i przepaści. Zachwyt i uniesienie ustępują troskom, a czasem walce o siebie, o tych, którzy są dla nas ważni. W takich chwilach potrzebuje się obok siebie człowieka, który wesprze i silnego uczucie. Bo jeśli nasz towarzysz okaże się bardzo słaby, pociągnie nas za sobą w przepaść.

Autorka pięknem języka, ciekawymi dialogami przyciąga czytelnika, który znajdzie w tej powieści obrazek tego, jak często ulegając innym, stawiając własne potrzeby na końcu, tracimy samych siebie.
Książka aż po brzegi wypełniona jest emocjami.
Daje również nadzieję na to, że za kolejnym zakrętem życia czeka coś dobrego.