Klubowe dziewczyny 2. Nadzieja umiera ostatnia recenzja

Bywa, że pisarze, tworząc, opierają się na własnych doświadczeniach życiowych. Stają się one inspiracją i są przetwarzane zgodnie z potrzebami fabuły lub mają charakter swoistego pamiętnika, w którym realne postacie często otrzymują nowe imiona, miejsca inne nazwy, a czasami nie...
Ewa Hansen tworząc „Klubowe dziewczyny”, których kontynuacją są „Klubowe dziewczyny 2. Nadzieja umiera ostatnia" wykorzystała właśnie wszystkie wyżej wspomniane zabiegi i dodała jeszcze własne kreacje bohaterów na wskroś fikcyjnych.
Opisane w pierwszej części historie kobiet, w których życiu pojawiają się mężczyźni i fizycznie, i we wspomnieniach, w drugiej części zyskują nowy wymiar – perspektywę płci przeciwnej: Tomka, Leszka i Mariusza.

Trzej mężczyźni. Trzy życia. Trzy historie. Jeden klub.

Książka składa się, tak jak część pierwsza, z trzech opowiadań, których akcja rozgrywa się w tym samym czasie i mniej więcej w tym samym miejscu. Retrospekcje jednak rozciągają czas fabuły i są dla niej bardzo pożyteczną przyprawą.

Tomek tkwi w zawieszeniu. Kobieta poznana w klubie zostawiła go mamionego wizją ponownego spotkania w rozbitym świecie. Mężczyzna dobrze wie, że ponowne spotkanie już nigdy nie nastąpi. Jedna noc zmieniła jego życie, którego częścią stała się nadzieja, złość na los i zagadkowa kobieta - jego marzenie i obsesja.
Leszek wciąż balansuje. Ma niezwykły talent do pakowania się w problemy. Dlaczego tak się dzieje? Z całą pewnością jest najbardziej złożoną i zagadkową postacią. Kocha, ale krzywdzi. Cierpi, ale jest niekonsekwentny.
Mariusz żyje w poczuciu winy. Jest samotny. Szansą na pozbycie się plam z sumienia miał być powrót do dawnej pracy. A dodatkową motywacją chęć zemsty.

W tej części czytelnik znajdzie więcej sensacji, a tym samym bardziej wartką akcję. Lekkość pióra Hansen i jej umiejętność ukazywania problemów i uczuć swobodnie kształtuje naturalnie brzmiące ludzkie problemy.

Pogłębione portrety psychologiczne bohaterów wtłaczają w ich sylwetki krew i z pierwszej ręki, czyli w pierwszoosobowej narracji, otrzymujemy emocjonujące, pełne napięcia historie ludzi wcześniej poznanych z relacji kobiet. Jak bardzo zmienia się ich wizerunek? Tylko lektura w pełni zaspokoi waszą ciekawość.