Dziesięć poniżej zera recenzja

Autor: Whitney Barbetti

Parker po ataku mordercy przeżywa traumę. Jej twarz jest oszpecona blizną dokładnie tak samo jak ramię. Jest to pamiątka po tamtejszej nocy. Kobieta jednak nie pamięta dokładnie co się wtedy stało. Wymazała to z pamięci. Jedyne co odczuwa to obojętność, niekiedy złość. Jest wyprana z emocji. Kiedy dostaje wiadomość, która nie była skierowana do niej postanawia odpisać. Tak umawia się na spotkanie z tajemniczym Everettem. Poznają się, a wtedy on wyznaje Parker, że umiera. Umiera i nawet nie chce z tym walczyć. Czy kilka dni z Everettem sprawi, że kobieta w końcu poczuje? Co się stanie kiedy już nadejdzie czas i śmierć upomni się o czarnowłosego złośnika?

****************************************************

Od razu mogę powiedzieć, że książkę można podzielić na trzy fazy. Pierwsze około sto stron było bardzo interesujące. Poznajemy tę dwójkę, ich tajemnice, zachowania i otoczenie. Drugie sto stron jest iście denerwujące. Parker co chwilę nazywa Everetta dupkiem jakby on ponosił winę za to, że prawda jej nie służy. Kobieta co chwilę się na niego wścieka i z jednej strony mówi, że chce być przy nim, a z drugiej potrzebuje przestrzeni. Kompletny bezsens. I ostatnie sto stron, oczywiście podaje tak mniej więcej, liczbę orientacyjną, jest bardzo emocjonalne. Strach, smutek, złość, szczęście, ulga… Po prostu wszystko. Everett jest złośliwy w stosunku do Parker, ale jest w tym wszystkim prawdziwy. Mówi prawdę, robi co chce i jak chce, nie patrząc na innych ludzi. Moim zdaniem główna bohaterka na niego nie zasługuje. Nie docenia tego co on dla niej robił. Główny zarys fabuły był jednak intrygujący i książka byłaby rewelacyjna, gdyby autorka ciut bardziej się do tego wszystkiego przyłożyła. Bardziej zagrała na emocjach i używała więcej słów, a nie ciągle jedne i te same. Nie mówię, że olała temat, ale opisanie ledwie kilku dni sprawiło, że nie za bardzo uważam tę historię za udaną. Uważam jednak, że warto przeczytać tę historię, bo Everett sam ją tworzy. Swoją, osobną. I to ona jest w tym wszystkim najciekawsza. Czuję niedosyt kończąc książkę. Chciałabym wiedzieć co się stało z Parker, przeczytać czy w końcu pozwoliła sobie czuć na najwyższych obrotach czy nie. Jednym słowem przydałby się jeszcze jeden rozdział.