Dziewczyna sapera recenzja

"Poznaliśmy się przypadkowo w samolocie, gdyby nie usiadł obok mnie, pewnie nawet bym nie wiedziała o jego istnieniu."

Inga jest tłumaczką i absolwentką filologii orientalnej. Obecne życie nie do końca jej odpowiada, tłumi jej ambicje i nudzi. Nosi w sobie także traumę po śmierci rodziców, wciąż obwiniając się za to co się stało. Postanawia wiec wprowadzić radykalne zmiany i wyjechać na misję do Afganistanu. Kobieta i wojsko to cały czas dość egzotyczne połączenie. Inga od początku odczuwa duży dystans ze strony współtowarzyszy. Poznaje jednak pewnego przystojnego sapera, który gwałtownie wkracza w jej życie.

Z tą książką to mam dopiero problem. Niby się podobała, ale jednak nie do końca. Ogólny zamysł ciekawy, ale wykonanie już średnie. Nie będę ukrywać, że liczyłam na trochę bardziej dramatyczną historię, więcej realiów pracy sapera, a otrzymałam po prostu romans. Mimo że były migawki dotyczące życia codziennego żołnierzy na misji, to aż prosi się by było tego jeszcze więcej i bardziej szczegółowo. Taka atmosfera napięcia, oczekiwania na to co się może wydarzyć tylko podkręciłaby emocje i urozmaiciła fabułę.

Ta powieść jest bardzo nierówna. Początek jest obiecujący, a nawet intrygujący, ale później akcja mocno zwalnia. Fabuła przemienia się lekki erotyk, co w odniesieniu do całości i motywu wyjazdu na misję zabija klimat. Nie kupiłam też tempa rozwoju relacji Ingi i Wiktora. Ok, miłość od pierwszego wejrzenia, ale oni nie byli na dyskotece tylko lecieli do Afganistanu i raczej każdy miał inne priorytety niż zakochiwanie się na wejściu. Gdyby to uczucie rozwijało się wolniej byłoby dużo bardziej realne. Duży plus za zakończenie. Mimo że spodziewałam się czegoś w tym stylu to i tak łza w oku się zakręciła, by za chwilę otwierać oczy i usta z zaskoczenia. To było naprawdę dobre i zdecydowanie najlepsze w tej historii.

Podsumujmy. Jeśli poszukujecie po prostu romantycznej historii to ta książka będzie idealna, ale armatorzy bardziej złożonych powieści raczej będą zawiedzeni.