Wróżda recenzja

𝑊𝑟óż𝑑𝑎 to thriller debiutującej autorki i do tego tak znakomicie napisany, że potwierdza tylko moją tezę, że warto dawać szansę debiutantom, bo wnoszą oni na rynek wydawniczy powiew świeżości. Agata Kunderman i jej książka, są jednym z moich odkryć tego roku i mam nadzieję, że jest to dopiero początek wspaniałej kariery pisarskiej autorki, że stworzy jeszcze niejedną ciekawą powieść. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona 𝑊𝑟óż𝑑ą, bo znalazłam tu wszystko, co lubię i cenię w thrillerach. Wspaniałą kreację bohaterów, bardzo dobre portrety psychologiczne, świetnie skonstruowaną intrygę kryminalną i piękny literacki język na wysokim poziomie.

Czy rodzica może spotkać coś gorszego niż śmierć ukochanego dziecka? Chyba nie da się wyobrazić większej tragedii, niż śmierć swojego dziecka, bo to jest wbrew naturze, powoduje, że traci się sens życia. Jeszcze wczoraj, jeszcze przed chwilą było, jeszcze w uszach rozbrzmiewa jego śmiech, słychać wypowiadane przez nie słowa, a teraz została tylko pustka, grób, kwiaty i cisza. I świadomość, że to już nigdy się nie zmieni. To tak straszna próba od losu, której rzadko, która para potrafi sprostać. Dla osób, które straciły kogoś bliskiego, a zwłaszcza dziecko, karą wydaje się ZOSTAĆ.

Małżeństwo Joanny nie przetrwało tej tragedii. Andrzej próbuje żal po utracie córki ugasić alkoholem, a Joanna pogrąża się w rozpaczy i wpada w szpony depresji. Nikt nie potrafi jej pomóc, bo ona tej pomocy od nikogo nie chce, zostaje w końcu sama. Rozwodzi się z mężem alkoholikiem i każe mu się wyprowadzić. Gdy po trzech latach udaje jej się uporać ze stratą, przepracować żałobę i pogodzić z faktem, że już nigdy nie zobaczy swego dziecka, postanawia opuścić mieszkanie we Wrocławiu i przenieść się do Poznania. Zanim jednak zdąży wyjść z mieszkania i wsiąść do zamówionej taksówki, dzwoni telefon, a głos nieznajomego mężczyzny informuje ją, że jej córeczka żyje, a na dowód tego przesyła zdjęcie starszej o trzy lata Tosi. 𝐽𝑒𝑑𝑛𝑎 𝑘𝑟ó𝑡𝑘𝑎 𝑤𝑖𝑎𝑑𝑜𝑚𝑜ść 𝑚𝑜ż𝑒 𝑧𝑏𝑢𝑟𝑧𝑦ć 𝑠𝑝𝑜𝑘ó𝑗 𝑏𝑢𝑑𝑜𝑤𝑎𝑛𝑦 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧 𝑙𝑎t𝑎. Joanna wpada w panikę i dzwoni do dawno niewidzianego przyjaciela, znanego reportera z Wrocławskiej gazety.

Mężczyzna początkowo sądzi, że Joanna ponownie pogrąża się w amoku rozpaczy i wszystko sobie wymyśliła, lecz zaczyna jej wierzyć po tym, jak zobaczy przesłane zdjęcie Tosi i postanawia pomóc w ustaleniu prawdy. A ta prawda okaże się bardziej przerażająca, niż sądzili, ale zanim dojdzie do jej odkrycia, para nietypowych śledczych wyrusza na Podlasie do wsi Sejny, gdzie dziesięć lat temu w tajemniczym wypadku, zginęła mała dziewczynka. Okoliczności tej sprawy są, delikatnie mówiąc dziwne i podejrzane. Wokół tej sprawy nagromadziło się mnóstwo teorii spiskowych, które nigdy nie zostały wyjaśnione. Próby nawiązania kontaktu Joanny i Marcina z tubylcami kończą się fiaskiem. Wszyscy zachowują się tak, jakby się ich spodziewali i nie zamierzają z jakiegoś powodu z nimi rozmawiać. Marcinowi i Joannie pojawianie się nazwiska Leszka Czajki, policjanta, który prowadził czynności dochodzeniowe w obu tych sprawach, nie wydaje się przypadkowe.

Joanna jest coraz bardziej zniechęcona brakiem rezultatów ich prywatnego śledztwa. Jest przekonana, że tylko niepotrzebnie zmarnowali czas, ale Marcin właśnie teraz jest zdeterminowany, żeby dotrzeć do prawdy, bo że ktoś zawzięcie strzeże sekretu śmieci dziecka, nie ma już najmniejszych wątpliwości. Niechęć mieszkańców nie wynika z tego, że ich nie lubią. 𝑆ą 𝑤𝑟𝑜𝑔𝑜 𝑛𝑎𝑠𝑡𝑎𝑤𝑖𝑒𝑛𝑖, 𝑏𝑜 𝑐𝑧𝑒𝑔𝑜ś 𝑜 𝑛𝑎𝑠 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑒𝑙𝑖 – głośno myśli Marcin. Komuś wyraźnie zależy na tym, by wypłoszyć ze wsi nieproszonych gości, zadających niewygodne pytania. Wkrótce ich podejrzenia znajdują potwierdzenie, wiedzą już, kto stoi za niechęcią mieszkańców.

Joanna w rzeczach Marcina znajduje fotografię, która dosłownie zwala ją z nóg. To jedno zdjęcie jest dowodem na to, że całe jej życie było oparte na kłamstwie. Teraz kobieta w ogóle już nie wie, co jest prawdą a co nie. Wielkim zaskoczeniem dla Joanny jest nagłe wycofanie się Marcina z dalszego śledztwa. Do tej pory obecność przyjaciela była wspierająca, a teraz musi się nauczyć działać sama. Wtedy dociera do niej, że tak naprawdę o Marcinie nie wiele wie. Nie widzieli się przecież całe trzy lata, a jeden jej telefon wystarczył, by się natychmiast u niej pojawił, a teraz gdy natrafili na pewien ślad, który daje nadzieję na odkrycie prawdy, on zwyczajnie oświadczył jej, że wraca i jej radzi to samo. Nagle ich działania okazały się zbyt niebezpieczne. Kim naprawdę jest Marcin ? Co takiego ukrywa komisarz Czajka? Jak dobrze Joanna znała wszystkich, którzy żyli w jej otoczeniu? Jakie tajemnice z przeszłości wyjdą na jaw i czy Joanna z nimi sobie poradzi? Co jest w stanie zrobić, zwłaszcza teraz, gdy jest wyprowadzona z równowagi? Czy jak każda matka będzie działać bez względu na wszystko, by się dowiedzieć, co naprawdę spotkało jej dziecko?

Joanna, która niżej już w swym żalu upaść nie mogła, teraz prze do przodu niczym taran. To nadzieja daje jej siły do działań, o jakie wcześniej by się nawet nie podejrzewała. Ta nikła nadzieja, że być może jej dziecko żyje, że wcale nie umarło, nie utonęło w tamtym dole, sprawia, że kobieta nie dba już o swoje bezpieczeństwo. Nic gorszego od rozpaczy i niewiedzy nie może jej przecież spotkać. Dla niej najważniejsza jest prawda o Tosi. 𝐽𝑒ś𝑙𝑖 𝑚ó𝑤𝑖 𝑠𝑖ę 𝑜 𝑡𝑦𝑚, ż𝑒 𝑘𝑎ż𝑑𝑦 𝑐𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑖 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧 𝑝𝑖ęć 𝑒𝑡𝑎𝑝ó𝑤 ż𝑎ł𝑜𝑏𝑦, 𝑡𝑜 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑖𝑚 𝑧 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑔𝑛𝑖𝑒𝑤. […] 𝐴 𝑡𝑒𝑟𝑎𝑧 𝑚ó𝑗 𝑔𝑛𝑖𝑒𝑤 𝑤𝑦𝑏𝑢𝑐ℎł 𝑧𝑒 𝑧𝑤𝑖𝑒𝑙𝑜𝑘𝑟𝑜𝑡𝑛𝑖𝑜𝑛ą 𝑚𝑜𝑐ą, 𝑛𝑖𝑠𝑧𝑐𝑧𝑦𝑐𝑖𝑒𝑙𝑠𝑘ą, 𝑛𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛ą. […]

Jestem pod wielkim wrażeniem świetnie skonstruowanej i przemyślanej fabuły. 𝑊𝑟óż𝑑𝑎 bowiem to emocjonująca historia, która poruszy serce każdej matki. Zachwyca świetną konstrukcją fabuły, a także genialnie prowadzoną pierwszo i trzecioosobową narracją. Początek thrillera co prawda jest trochę powolny i bolesny, ze względu na poruszany temat, ale za to, potem gdy akcja nabierze tempa, to nie zwalnia aż do końca, pełna jest nagłych i zaskakujących zwrotów z dynamicznym i szokującym finałem. Na uwagę zasługują świetnie wykreowane postaci, gdyż każdy z bohaterów wydawał mi się podejrzany i mógł okazać się winny. Zachwyciła mnie wspaniale połączona teraźniejszość z przeszłością. Pozwalało mi to snuć własne podejrzenia, które w efekcie wyprowadziły mnie na manowce. Autorka pokazała, dokąd prowadzi żądza zemsty i jak destrukcyjne jest to uczucie. Wspaniały thriller, który oprócz ogromnej dawki emocji dostarczył mi również powodów do własnych przemyśleń i wniosków.

Łatwo mówić o wybaczeniu i darowaniu win, jeśli nie chodzi o nasze dziecko. Żadna matka nie zasługuje na żałobę, na codzienne umieranie z tęsknoty. Do człowieka odpowiedzialnego za morderstwo dziecka nie ma się prawa czuć czegokolwiek poza czystą obsesjonalną nienawiścią, trudno o wybaczenie. Nie każdy może sobie z tym poradzić, odpuścić nie szukać zemsty. Nie każdy potrafi darować zwyrodnialcom, którzy zrobili krzywdę rodzinie i pozwolić, by chodzili bezkarnie po ziemi. Niestety zemsta daje ukojenie na krótko, tylko chwilowo poprawia samopoczucie, a tak naprawdę niszczy osobę, która próbuje wyrównać rachunki, bo tego, co się stało, w żaden sposób nie da się już odwrócić. W zemście chodzi o wyrównanie rachunku i wymierzenie sprawiedliwości. Ten, kto krzywdzi, ma ponieść konsekwencje swoich czynów w możliwie najdotkliwszy sposób. Czy ofiara i oprawca nie stają się wtedy do siebie podobni?

Wyśmienita proza, znakomity thriller. Z przyjemnością będę śledzić dalszy rozwój kariery pisarskiej autorki i czekać na kolejne książki, które napisze. Agata Kunderman moim zdaniem ma ogromny talent do tworzenia nietuzinkowych historii.