Głębia czasu recenzja

Akcja książki toczy się w typowy dla Douglasa sposób - rozpoczyna się od mocnego wejścia, a potem jest już tylko lepiej. W chwili rozpoczęcia powieści autor niemal kontynuuje wydarzenia z poprzedniego tomu. Po zażegnaniu zagrożenia ze strony agresywnych Grdoch Stany Zjednoczone kontynuują eksplorację kosmosu i jednocześnie rozbijają w pył skorumpowaną i zdemoralizowaną Konfederację, gdy niespodziewanie Ziemię opuszcza obcy statek. Udaje się przechwycić jednostkę z nieznaną rasą obcych na pokładzie i zmusić ich do mediacji z Sh'daar. To jednak dopiero początek kłopotów.

Kolejny tom cyklu napisany został w tym samym stylu co jego poprzednicy. Douglas w typowy dla siebie sposób opisuje kolejne przygody załogi, z precyzją i niezwykłą dokładnością rozwija swoje uniwersum. Jednocześnie co chwilę nawiązując do wydarzeń z poprzednich tomów, co sprawia, że nie trzeba odświeżać wcześniejszych perypetii Koenig'a i Piacha, gdyż to na ich barkach opiera budowanie fabuły zarówno na Ziemi jak i daleko w kosmosie.

Zaletą, jak w poprzednich książkach, jest rozwijanie świata - autor dodał kolejną obcą rasę, nowe postacie, wymieszał bitwy kosmiczne w odległych zakątkach galaktyki z prowadzonymi w niesprzyjających warunkach desantach Marines oraz bitwami myśliwców. Poza świetnie zaplanowanymi i poprowadzonymi wątkami militarnymi, Douglas odkrywa kolejne kawałki galaktycznej układanki. W miarę jak posuwa się akcja książki, załoga lotniskowca odkrywa kolejne mrożące krew w żyłach fakty oraz stara się ogarnąć coraz bardziej przerastający ich problem wydający się być niemożliwą do wygrania wojną. Im więcej odpowiedzi zostanie udzielonych, tym więcej nowych pytań można zadać. Czy ludzie mają szansę wygrać wojnę z wielkim imperium? Czy może wojnę już wygrali, tylko nie wiedzą? Gdzie nastąpi wielka finalna bitwa? W przyszłości, czy może już została rozegrana? Przyznam, że coraz bardziej intryguje mnie prowadzona przez Douglasa fabuła tego cyklu. Liczę na wielki finał, ale może nie za szybko. Wszak każdy kolejny tom to uczta dla wyobraźni.

Jedno jest pewne - kiedy już myślałem, że Douglas nic nowego nie wymyśli… Teraz oczekuję nieoczekiwanego.