Skrzypeczki płanetników recenzja

"Zadrwiłeś smyczkiem po losie waszym, bez rozmysłu burzę czyniąc i w odmęty jej wpadając."

"Skrzypeczki płanetników" Mariusza Obiedzińskiego są powieścią fantasy zatopioną w dawnych klimatach słowiańskich. Najpierw poznajemy rodzeństwo- Tomka i Luizę, którzy mają urodziny w ten sam dzień, a konkretnie w Noc Kupały (czyli nasze przesilenie letnie) i Tomek jest od siostry rok starszy. Dziadek dzieci zaprasza ich do siebie na obchody 16 urodzin chłopca i 15 urodzin dziewczyny. Mężczyzna podarowuje wnukom nieco dziwne prezenty- Luiza dostaje stary medalion, a Tomek wiekowe, zniszczone skrzypce. Tej nocy skrzypki w magiczny sposób odnawiają się i pojawiają się płanetnicy namawiający chłopaka do zagrania czegokolwiek na instrumencie z samego rana pod drzewem. Nieświadomy konsekwencji Tomek wraz z siostrą w poranek dnia urodzin robi to, o co poprosiły do stworzenia w nocy. Na dźwięki skrzypiec rozpętuje się ogromna burza, która przenosi rodzeństwo w czasie do przeszłości i rodzeństwo gubi skrzypce.
Jak wrócić do czasów współczesnych?
Jakie niebezpieczeństwa czyhają na młodych ludzi cofniętych w czasie?
Czy tajemnicze skrzypce się odnajdą i co z medalionem Luizy?
Kto stanie na drodze rodzeństwa?

Książka jest w większości pisana dawnym językiem przez wzgląd na podróż w czasie, co z początku było nieco trudne, jednak można się do tego przyzwyczaić. Główni bohaterowie w teorii mówią językiem współczesnym, jednak są momenty, w których ich wypowiedzi nie pasują mi do wieku postaci. Przecież Luiza i Tomek mają odpowiednio 15 i 16 lat, a czasami mówią jak starsi dorośli!

Plusem tego tytułu jest ciągła akcja. Jak tylko bohaterowie rozwiązują jakiś problem, to niemal od razu pojawia się następny, co trzyma czytelnika przy kolejnych stronach. Dodatkowo, poznajemy słowiańskie rytuały oraz stwory, w które niegdyś wierzono. Płanetnicy to zaledwie początek mnogości istot, jakie przewijają się przez 268 stron książki.

Jeśli, tak jak ja, szukasz literatury mówiącej o wierzeniach słowiańskich w ciekawy sposób spajającej wszystko akcją i bohaterami, z którymi można się utożsamiać, to z pewnością możesz sięgnąć po "Skrzypeczki płanetników". Na koniec mogę dodać, że moją jedyną wcześniejszą stycznością ze słowiańskimi wierzeniami była jakże wspaniała seria Katarzyny Bereniki Miszczuk pt. "Kwiat Paproci", którą z całego serca polecam- zwłaszcza żeńskiej części czytelników ;)
MM

Książkę otrzymałam z klubu recenzenta nakanapie.pl