Druga twarz recenzja

Rain Winter w swoim dorobku już posiada opublikowane opowiadania, a teraz przekazała nam do rąk swoją pierwsza powieść, którą wzięłam za romans z wątkiem mafijnym. Jednak po przeczytaniu okazało się, że jest nieco inaczej i bardzo zaskoczyła mnie fabuła.

Trisha Nichols jest młodą lekarką, która przenosi się do Nowego Jorku. Tam w szpitalu kontynuuje specjalizacje z chirurgii i stara się zapomnieć o tragedii, która ją niedawno dotknęła. Nie szuka jednak znajomości ani przyjaźni, próbuje zacząć wszystko od nowa i skupić się wyłącznie na pracy. Spotyka mężczyznę, którego twarz kogoś jej przypomina. Przypadek sprawia, że zostaje wciągnięta w świat gangsterskich porachunków, a od przeszłości nie da się uciec, mimo że zmieniła miejsce zamieszkania.

Miła i pomocna lekarka próbuje odnaleźć się w nowym miejscu, a szpital staje się jej drugim domem. Cruz to mężczyzna, który budzi respekt i strach swoich współpracowników. Przypadkowe spotkanie z Trishą zapamięta na długo, bo okazuje się, że łączy ich tajemnica i przeszłość. Cechy ich charakteru nie są jednoznaczne i często muszą wybierać między dobrem a złem, bo życie nie jest czarno-białe, a postępowanie ludzi wynika z ich przeżyć i nie zawsze łatwej przeszłości.

Trudno określić gatunek, w jakim mieści się powieść. Dla mnie to książka sensacyjno-obyczajowa z romansem w tle. Fabuła sensacyjna bardzo wciągająca i dobrze rozbudowana. Pokochałam Cruza, to on dostarczał mi moc wrażeń i z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg jego losów, a lekarka Trisha to delikatna kobieta, ale z charakterem. Dialogi z ich udziałem dowcipne z dużą dozą uszczypliwości. Narracja trzecioosobowa doskonale prowadzi przez fabułę, opisuje życie kobiety, jak i niebezpieczną pracę mężczyzny. Dużym plusem jest szybka akcja, która góruje nad wątkiem romantycznym. Kolejny atut to słownictwo bohaterów. Przy powieściach sensacyjnych często nadużywane są wulgaryzmy, tutaj jest ich mało i tylko tam, gdzie są niezbędne. Szpital jest często miejscem akcji i środowisko lekarskie, więc tu też nie ma mowy o nudzie.

W powieści znajdziemy to, co najlepsze, wątki sensacyjne, fabułę ze szpitalem w tle i soczysty romansem. Wszystko to oprawione dowcipnymi dialogami z ironią między słowami, która powoduje uśmiech na twarzy. Interesy mafijne i ludzie wymachujący z bronią dostarczają dodatkowych emocji, a tajemnice i zwroty akcji zaskoczą i nie pozwolą się nudzić nawet na chwile.

Dawno nie czytałam tak dobrej książki sensacyjnej polskiego autora. Są silni faceci z bronią, ale jest też delikatna pani doktor i praca w szpitalu. Dzięki tej cudownej równowadze powstała genialna, wciągająca powieść. Wszystko wydawało się prawdą i nie było scen przerysowanych, takich nierealnych, co się zdarza w powieściach sensacyjnych. Jest tylko jeden minus, bo to część pierwsza i trzeba poczekać na kolejną, by dowiedzieć się, jak potoczą się losy Trishy i Cruza.

Tylko gdzie notka o autorce, której nie znalazłam na okładce? Niewątpliwie po takim debiucie Rain Winter może z dumą pokazywać swój wizerunek, bo zapewne powieść zbierze same dobre recenzje.