Wzgórze psów recenzja

Jakub Żulczyk w Wzgórzu psów zabiera czytelników na mroczną podróż do małego miasteczka, które skrywa więcej tajemnic, niż można by przypuszczać. To powieść o gniewie, frustracji i dusznej atmosferze prowincji, gdzie przeszłość nie daje o sobie zapomnieć, a zło czai się w każdym zakamarku.

Akcja osadzona jest w Zyborku, niewielkim miasteczku na Warmii, do którego powracają Mateusz i Aneta – małżeństwo zmagające się z kryzysem. Mateusz wraca do rodzinnego domu, uciekając przed własnymi problemami, ale wplątuje się w tajemnicze i brutalne wydarzenia, które stopniowo odkrywają prawdziwą twarz miasteczka i jego mieszkańców.

To miejsce, w którym przemoc, układy i niepisane prawa rządzą codziennym życiem, a historia zatruwa teraźniejszość. Powoli na jaw wychodzą brudy i sekrety, których nikt nie chce wyciągać na światło dzienne. Żulczyk snuje opowieść o społeczności, która dusi się w swoich własnych grzechach.

Żulczyk, mistrz słowa, buduje w Wzgórzu psów klimat pełen niepokoju i napięcia. Jego język jest ostry, bezkompromisowy, a opisy prowincjonalnej rzeczywistości są tak sugestywne, że niemal czuć zapach wilgotnych lasów i duszną atmosferę Zyborka. Narracja rozwija się niespiesznie, co pozwala na dogłębne poznanie bohaterów i ich motywacji, ale stopniowe odkrywanie tajemnic trzyma czytelnika w ciągłym napięciu.Wzgórze psów to nie tylko thriller czy kryminał, ale również gorzka diagnoza współczesnej Polski. Żulczyk bezlitośnie punktuje hipokryzję, przemoc i stagnację prowincji, ale też uniwersalne mechanizmy władzy, które niszczą wspólnotę i jednostki. To opowieść o ucieczce – przed sobą, przeszłością, a także przed miejscem, które wciąga niczym bagno.
Jakub Żulczyk stworzył powieść brutalną, emocjonalnie wymagającą, ale jednocześnie magnetyczną. Wzgórze psów to książka, która wciąga niczym wir, pozostawiając czytelnika z uczuciem niepokoju i refleksją nad naturą człowieka oraz rzeczywistością, w której żyje.
To lektura, która poruszy każdego, kto nie boi się zajrzeć w ciemne zakamarki ludzkiej duszy i zmierzyć z prawdą, która bywa niewygodna.