Bestie z Buchenwaldu recenzja

Kim trzeba być, żeby drugiej osobie zgotować takie piekło? Bestią, zwyrodnialcem, mordercą? Kim trzeba być, żeby pomimo ogromu dowodów nie wyrazić skruchy? Do ostatnich dni iść w zaparte, że jest się niewinnym. Nie powiedzieć przepraszam, tym, którzy jakimś cudem ocaleli. Kim trzeba być? Na to pytanie jest tylko jedna odpowiedź. Trzeba nazywać się Karl i Ilse Koch.

O obozie w Buchenwaldzie nie mówi się zbyt dużo. Mam wrażenie, że został niejako przyćmiony przez inne lagry. Dużo mówi się o Auschwitz, zapominając, że nie tylko tam rozgrywało się piekło na ziemi. Z nieodpartą ciekawością więc sięgnęłam po „Bestie z Buchenwaldu”, bo moja wiedza na temat tego miejsca była znikoma. Owszem, coś tam wiedziałam, ale raczej było to mniej niż więcej. Po przeczytaniu tej lektury mogę powiedzieć tylko i aż tyle: czytajcie.

W 350 stron bólu, ogromnego cierpienia, bezsilności i pogardy na małżeństwa Kochów. Żadne słowo nie oddadzą tego, jaki los zgotowali więźniom. Bicie, zamykanie w ciasnej celi, wieszanie za ręce. Czytając, w głowie miałam tylko jedną myśl: dlaczego, co oni wam takiego zrobili. Jak można czerpać przyjemność z cierpienia drugiego człowieka. Skazywać go na straszne męczarnie tylko dlatego, że ośmielił się spojrzeć na żonę komendanta. Do tej pory odsuwałam od siebie myśl, że ktoś może z ludzkiej skóry robić abażury do lamp, okładki do książek. Choć nie ma jednoznacznych dowodów na ten precedens, to po tym, co przeczytałam, jestem skłonna uwierzyć, że takie działanie miało miejsce.

„Bestie z Buchenwaldu” to nie tylko zapis działalności Kochów w obozie, ale także przedstawienie całego mechanizmu funkcjonowania lagru. W książce znajdziemy również zapis procesu, jaki miał miejsce po wyzwoleniu. Choć zgromadzone dowody były jednoznaczne, to wielu nazistów do końca swoich dni cieszyło się wolnością. Po skończonej lekturze miałam jednak wrażenie, że osoba, która zna temat obozu w Buchenwaldzie, nie znajdzie tu nowych, dotąd nieznanych faktów. Jest to raczej wiedza w pigułce.

Czytajcie, tylko tyle i aż możemy zrobić...