Krew Nowych Bogów recenzja

Nie jest to pierwsza książka tej autorki z jaką miałam styczność. Jakiś czas temu przeczytałam jej debiut, trylogię Falcon. Już tam z każdą książką widać było rozwój pisarki, kolejne tomy były lepsze i przyjemniejsze w odbiorze. Za to KNB jest już naprawdę na bardzo dobrym poziomie.

Na początku książki czułam się trochę zagubiona. Zostajemy bowiem rzuceni na głęboką wodę – do Gniazda, jedynego ocalałego ludzkiego miasta. Władzę sprawuje tu nieznany nikomu bóg, a w jego imieniu rządzą aniołowie i podległe im wampiry. Nie wiemy nic skąd się wzięli, co spowodowało praktycznie wyginięcie ludzkości, ani dlaczego aż tak się wzajemnie nienawidzą. Prawdę poznajemy stopniowo w trakcie lektury. Jest to ciekawy zabieg, bo ciągle dowiadujemy się czegoś nowego, ale na początku nie do końca wiedziałam o co chodzi. Właściwie nawet po zakończeniu książki mam jeszcze parę pytań dotyczących świata przedstawionego, mam jednak nadzieję, że autorka rozwieje je w następnym tomie.

Klimat od samego początku jest bardzo mroczny i krwawy. Autorka nie patyczkuje się z naszymi bohaterami. Historię poznajemy z perspektywy różnych osób, co bardzo mi się podobało, ponieważ umożliwia lepsze poznanie bohaterów i wydarzeń. Na plus mogę zaliczyć także to, że mamy tu istoty w nieznanych dotąd odsłonach – aniołowie nie są idealni i współczujący, wampiry nie boją się słońca, a bogowie nie koniecznie są bogami…

Akcja toczy się wokół kilku wątków, jasne jeden jest główny, bardziej rozbudowany, ale te poboczne są równie interesujące. Kibicujemy zarówno Moon i Drake’owi, jak i Tristanowi oraz Lavenie. Nawet Aidan zyskał moją sympatię. Do tego przygoda goni przygodę, a intryga intrygę. Jednym słowem nie można się nudzić. Na dodatek zakończenie jest takie, że droga autorko TAK SIĘ NIE ROBI!!! JA NA JUŻ POTRZEBUJĘ KOLEJNY TOM!

Jest też kilka minusów. W trakcie czytania wyłapałam parę literówek, raz brakowało jakiegoś słowa, ale zdarzało się to na tyle rzadko, że nie przeszkadzało mi to w odbiorze książki. Przyczepić mogę się też do zbyt częstego podkreślania jaka to z Moon wojowniczka, jaka jest samodzielna, dzielna, dobrze walczy itp. Naprawdę załapałam to za pierwszym razem, no może za drugim się upewniłam, ale więcej razy już nie potrzebowałam o tym czytać :) Nasi bohaterowie też co chwila przygryzają wargę, przeczesują włosy lub obejmują się ramionami. Z jednej strony wiem o co chodzi autorce, z drugiej pojawiało się to trochę za często. Ale tak jak napisałam wyżej, autorka z książki na książkę ma lepszy warsztat, więc mam nadzieję, że to wkrótce też się poprawi.

W każdym razie polecam gorąco!