Zew krwi recenzja

Bohaterem powieści jest pies, a narratorem człowiek. W czasie czytania powieści „Zew krwi” pomyślałem że ciekawiej byłoby gdyby pies był i jednym i drugim. Bohaterem, i narratorem jednocześnie.

Jack London jednak nie wpadł na ten pomysł. Ale samo to że Autor psa uhonorował tytułem głównego bohatera, jest ( było raczej) w roku wydania powieści czymś nowatorskim. A przecież „Zew krwi” ukazał się na początku xx wieku. Dokładniej: w 1905.

To było nie tylko nowe w literaturze, ja śmiem powiedzieć że w spojrzeniu na świat zwierzęcy ( może węziej: psi) został zrobiony duży przełom. Jack London oddał hołd, pokłon tym czworonogom.

Bo o co chodzi? Buck, pół bernardyn i pół owczarek, spędzał życie w dobrobycie i w anielskim pokoju. Miał przestrzenny domek, kilku psich towarzyszy do zabawy, dzieci które go uwielbiały. Jednak pewnego dnia Manuel, chciwy ogrodnik i szuler w jednej osobie, ukradł Bucka prawowitemu właścicielowi i sprzedał psa za bezcen. To jest za tyle aby starczyło na grę w chińską loterię. Los psa był Manuelowi obojętny.

Najprawdopodobniej pies również zapomniał o ogrodniku. Miał własne kłopoty. Przez splot wydarzeń znalazł się w psim zaprzęgu …

Akcja powieści jest żywiołowa, nie ma zbędnych przerw, wątków, dziur czy jak to nazwać. Z tego powodu, że pies jest głównym bohaterem książki, London zastosował mało stref dialogu. Właściwie jest ich minimalna ilość. A co jeszcze ciekawsze Autor zapisał wewnętrzny monolog Bucka. To wygląda jakby narrator mówił myślami psa.

Czyli mamy już drugą nowość, po tym, że bohaterem powieści jest pies. Jack London ukazuje psa jako stworzenie empatyczne, myślące i mające gen wierności. My, ludzie z 2023 roku wiemy o tym, ale sto dziesięć lat temu, gdy ukazał się „Zew krwi”, człowiek nie miał takiej wiedzy. Z tej oto przyczyny ośmielam się powiedzieć, że owszem powieść jest o psie, ale jednak i o człowieku. O jego sposobie myślenia na temat zwierząt.

Nie jest prawdą, jak chce jedna z osób której recenzję przeczytałem na lubimyczytać.pl, że to książka dla chłopców. To jest nieporozumienie, to jest zły sposób myślenia.

Powieść przypomina pod pewnymi względami baśń czy też przypowieść, a te potrafią zrozumieć i chłopcy i dziewczynki. Mamy jasny podział bohaterów na dobrych i złych. Znajdziemy kilka dość celnych metafor, bohaterem jest zwierzę, otrzymujemy też drugie dno całej tej historii. Poza tym dziewczynki potrafią chodzić w gałęziach drzew. Z tym samym skutkiem co chłopcy.