Wszyscy umarli recenzja

Kto czytał “Punkty zapalne” ten zapewne pamięta, co czuł, kiedy dotarł do ostatniej strony. Ja wrzeszczałem “To się nie godzi! No jak tak można… Tu nawet diazepam nie zadziała!”.

Kiedy trzeci tom cyklu trafił do moich rąk, bardzo chciałem, aby te emocje wróciły. Dlatego ponownie przeczytałem sobie ostatnie rozdziały “Punktów…” i to było posunięcie godne stratega, stąd też dzielę się nim z Wami i polecam rozważyć.

“Wszyscy umarli” są bezpośrednią kontynuacją wydarzeń opisanych we wcześniejszym tomie serii. Powieść ma dwie warstwy fabularne. Pierwszą stanowi śledztwo w sprawie zabójstwa Kennetha O’Malleya - trzymającego się na uboczu, lokalnego hodowcy koni z Pirbright. Ślady zbrodni prowadzą od cmentarza po zabudowania parafii St. Michel and All Angels, na czele której stoi zagadkowy pastor Merton Addison. Z uwagi na okoliczności i typ zabójstwa, prokuratorka Bente Hansen nie waha się ani chwili i przydziela śledztwo inspektorowi Davidowi Redfernowi. Ten musi odłożyć niedawno podjęte decyzje na dalszy plan, ponownie stając na czele zespołu dochodzeniowego, z dobrze znanymi śledczymi - Christopherem “Puszką” Tinneyem i sierżantką Summer Winter. Ta ostatnia, z upływem czasu, zyskuje w oczach inspektora, dając się poznać jako wyjątkowo bystra i rozważna funkcjonariuszka.

Anna Rozenberg udowodniła już wcześniej, że potrafi jak nikt inny malować miejsca słowami i przenosić doń swoich czytelników niemalże fizycznie. Czyni to po raz kolejny. We “Wszystkich umarłych” wędrujemy szlakami małomiasteczkowej społeczności Pirbright, której każdy mieszkaniec jest częścią jakiejś mrocznej tajemnicy. Nikt nie jest wolny od powiązań, każdy jest uwikłany. Ludzie przypominają teatr kukiełkowy, w którym ktoś związał laleczki cienkim sznurkiem, pamiętając przy tym, by mocno zacisnąć węzły.

Jak zwykle Autorka przemyca między wierszami ważne i refleksyjne wątki poboczne. Tym razem fabularne didaskalia to m.in.: rasizm, segregacja rasowa i niewolnictwo, porównanie polskiej i angielskiej biurokracji urzędniczej, obawy o stan zdrowia starszej osoby, zaufanie i jego utrata, państwo, które obrabowało obywatela, zmowa milczenia mieszkańców małego miasteczka, brak akceptacji dla miłości dwójki kobiet, czy w końcu walka ojca o zdrowie chorego dziecka. Moją szczególną uwagę zwróciły też pełne empatii opisy emocji osoby, której zaginął ktoś najbliższy.

Opisane wyżej śledztwo i wszystkie związane z nim wątki Anna Rozenberg serwuje czytelnikowi w klimacie najlepszych powieści Agathy Christie. Czy inspektora Redferna łączy coś z legendarnym Herculesem Poirot? O tym przekonacie się sami. Ja tylko nadmienię, że konstrukcja tej części powieści, sposób ukrycia poszlak i spektakularne zakończenie dostarczą fanom Agathy Christie tak uwielbianych przez nich wrażeń.

“Wszyscy umarli” to niejako dwie historie w jednej powieści. Prócz opisanej wyżej, Anna Rozenberg rozbudowuje sensacyjne tło wydarzeń, które poznaliśmy we wcześniejszych częściach serii.

Pomimo trudnego śledztwa na karku i rozpędzonych oczekiwań przełożonych co do jego rychłego zakończenia, Redfern nie traci z pola widzenia spraw dla siebie najistotniejszych. Pogrążony w fizycznym i psychicznym bólu dopasowuje rozrzucone elementy układanki do siebie. Na białej tablicy, zawieszonej nad biurkiem, tworzy kolaż swoich bolesnych doświadczeń. I choć wyłaniający się obraz go przeraża, determinacja w dążeniu do prawdy zwycięża. Pytanie brzmi, jaką cenę przyjdzie zapłacić inspektorowi za jej poznanie.

W tej części powieści Rozenberg pokazuje, że złożoność sytuacji przerasta bohatera. Inspektor Redfern zaczyna dostrzegać coraz więcej luk, pytań, ale i nareszcie powiązań. Planuje zdjąć policyjny mundur, aby ten nie krępował jego poczynań. Nie widząc perspektywy przed sobą, postanawia cofnąć się i poszukać miejsc, aktorów i zdarzeń, które uruchomiły łańcuch tragicznych wydarzeń.

“Wszyscy umarli” zdecydowanie nazwałbym podróżą w głąb samotności głównego bohatera. Bohdan Siwiaszczyk wyjechał, przez co David doświadcza, jak bardzo ważną osobą jest dla niego dziadek i jak często dostrzega jego brak w swojej codzienności. Wielokrotnie wspomina Martę, w poszukiwaniach której jest kompletnie bezradny. Odnajduje ją każdego dnia w swoim sercu i wspomnieniach, które wyryły się w nim, niczym w kamieniu. Linda Wall nadal przebywa na leczeniu zamkniętym, co nie przeszkadza jej czytać z przyjaciela jak z otwartej księgi, kiedy ten przychodzi po pomoc. Zdaje się znać go lepiej, niż ktokolwiek inny.

Nawet sceny z uroczym czworonogiem Banditem są moim zdaniem naznaczone przez Autorkę nostalgią i smutkiem.

Czy powyższa scena coś Ci przypomina uważny czytelniku? Czy potrzebujesz więcej zachęt, aby oddać tej powieści swój czas?