Uśmiech losu recenzja

Katarzyna Michalak to autorka, którą ocenia się bardzo różnorodnie: jedni zaczytują się w jej powieściach, inni uważają je za literaturę najniższych lotów. Nie byłam więc zbytnio zadowolona, gdy znalazłam tę pozycję pod choinką. Postanowiłam jednak ją przeczytać, i to w pierwszej kolejności, żeby czuć jeszcze echo świąt podczas lektury. Od początku moją uwagę zwróciło piękne wydanie: złote litery na okładce (niewidoczne na załączonym zdjęciu), a do tego uroczy piesek. Nie ukrywajmy, ładnie wydane książki przyjemniej się czyta.
Fabuła powieści toczy się wokół dużej grupy przyjaciół, którzy są zżyci z sobą niczym najbliższa rodzina. Każdy jest obarczony pewnym bagażem doświadczeń. Spoidło stanowi starsza pani, Jadwiga, u której zazwyczaj wszyscy się spotykają. Nie ma ona własnej rodziny, ale z wielką troską traktuje osoby pojawiające się w jej domu.
Małżeństwo Damiana i Natalii, którzy mieszkają w dworze Jadwini, przechodzi trudny okres. Problem jest tym trudniejszy do rozwiązania, że głównych bohaterów trawią kompleksy, spowodowane ich niepełnosprawnościami. Damian chce udowodnić całemu światu, że jest stuprocentowym "samcem", Natalia natomiast nie potrafi mu się sprzeciwić. Sytuacja staje się coraz bardziej napięta. Pewnego dnia kobieta spotyka w lesie porzuconego psa, który stanowi pewien punkt zwrotny. Rozpoczyna się piękna i jednocześnie smutna relacja człowieka i zwierzęcia. Rezultatem jest ogrom miłości, która znajduje miejsce w sercu Natalii. 
Co tu dużo mówić, mamy tu do czynienia z piękną, miłą obyczajówką. Historia jest dosyć przewidywalna, co wcale mnie nie razi - w końcu powieść obyczajowa to nie kryminał. Dialogi nie są sztuczne. Wykreowani bohaterowie mają różne charaktery. Jednych się lubi, innych nie. Nie ma tu miejsca na mdłe postaci, każda ma jakąś cechę, którą jest charakterystyczna tylko dla niej. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki została przedstawiona relacja Natalii że zwierzętami. Niezwykle ważny temat, który został w powieści poruszony to cierpienie zwierząt porzuconych na pastwę losu. Niektórzy nie zdają sobie bowiem sprawy z tego, że zwierzę czuje o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać, a opiekunowie są dla niego całym światem. 

Moja ocena to 8/10. Polecam serdecznie!