Wariatka Maigreta recenzja

Ta 72 książka w serii z paryskim komisarzem w roli głównej została wydana w 1970 r. Rzecz cała zaczyna się tak, że samotna, starsza kobieta, Madame Antoine de Caramé, nagabuje Maigreta przed biurem policji na ulicy Quai Des Orfèvres; ładnie Simenon opisuje swoją bohaterkę: „Miała ponad osiemdziesiąt lat, osiemdziesiąt sześć, może siedem, i ważyła chyba nie więcej niż dziewczynka. Jej ciało jakby wysubtelniało z wiekiem, skórę miała przeźroczystą.”

Starsza pani twierdzi, że ktoś myszkuje w jej mieszkaniu pod jej nieobecność, poznaje to po przestawionych rzeczach. Wydaje się nieszkodliwą wariatką, zresztą współpracownicy komisarza tak ją nazywają, ale wszystko zmienia się raptownie, gdy kilka dni później pani de Caramé zostaje uduszona we własnym mieszkaniu. Książka traktuje o śledztwie Maigreta w tej sprawie, chodzi o odkrycie motywu zbrodni oraz mordercy.

Jak to u Simenona, fabuła jest prosta a śledztwo krótkie, Maigret przesłuchuje lokatorów domu, w którym mieszkała pani de Caramé , ale głównymi podejrzanymi są członkowie najbliższej rodziny starszej pani: jej siostrzenica i dorosły syn siostrzenicy, wokół nich kręci się dochodzenie. Nasz komisarz powoli zagłębia się w przeszłość i dokopuje do prawdy. To typowa pozycja w tej serii gdzie akcja toczy się powoli i dosyć szybko można się domyśleć kto jest mordercą. Niemniej książka ma parę smaczków, oto w trakcie śledztwa Maigret udaje się nocnym pociągiem na południe Francji, aby tam spotkać się z lokalnymi gangsterami. I jeszcze, pani Maigret udziela mężowi ważnych rad, istotnych dla śledztwa. Następna sprawa, Maigret w pewnym momencie działa celowo opieszale, pozwalając na to, aby kluczowy dowód rzeczowy w sprawie został zniszczony. Poza tym zakończenie książki jest nietypowe dla cyklu z Maigretem, dlaczego? Przeczytajcie sami.

Można tę książkę traktować jak ministudium kobiecej samotności: mamy tu smutną i samotną starość starszej pani; mamy kobietę w średnim wieku, niemogącą przeżyć kilku dni bez mężczyzny i topiącą smutki w alkoholu.

Jest to typowa pozycja w serii z Maigretem, ani lepsza, ani gorsza od innych, wielu może nudzić, ale mi się podoba.