Grzechy ojców recenzja

"Gdy mrok domaga się ofiar, nie szukaj schronienia w cieniu"

,,Grzechy ojców" od wydawnictwa ZYSK i S-KA to druga część trylogii ,,Dzieci Starych Bogów" autorstwa Agnieszki Mieli i tym samym kontynuacja historii, którą poznajemy w pierwszej książce serii zatytułowanej ,,Śmiech diabła".

Aine oraz Bertram to już nie dzieci (ani nawet nie młodzież), których mieliśmy okazję poznać na początku tej magicznej opowieści. To dorośli, mądrzy ludzie, którzy odbywają długą i niebezpieczną wędrówkę przez ponure i tajemnicze lasy Kerhalory poszukując wiedzy i prawdy. Drugi tom trylogii to w głównej mierze typowa, dosyć powolnie tocząca się powieść drogi, która swoją formą zdecydowanie różni się od pełnego przeskoków czasowych tomu pierwszego. Tutaj cały czas jesteśmy w podróży. Główni bohaterowie zmagają się z wieloma przeciwnościami losu, a powodów do zwątpień przysparzają im głosy, które wciąż rozbrzmiewają gdzieś pośród leśnej gęstwiny. Pomimo równego tempa i dość jednolitego miejsca akcji dzieje się tu sporo, przy czym bez dokładnej znajomości poprzedniej części można się odrobinę pogubić. Książkę czytałam z zainteresowaniem, jednak w porównaniu do 'Śmiechu diabła" tym razem opowieść miejscami trochę mi się dłużyła.

Zdecydowanym plusem jest za to styl pisania, oraz słownictwo, którym snując opowieść o dalszych losach Wilgi i Błękitka posłużyła się Agnieszka Miela, ponieważ w opisach i dialogach doskonale oddaje klimat historii, oraz dawne, mroczne, niespokojne czasy. Mroku, tajemnic i niedomówień mamy tu zdecydowanie więcej niż poprzednio, a świetne zakończenie sprawia, że jak najszybciej chciałoby się sięgnąć po finałowy tom (mam nadzieję, że nie będzie trzeba na niego zbyt długo czekać!).

"Grzechy ojców" to książka idealna dla miłośników polskiej fantastyki, zwłaszcza tej utrzymanej w słowiańskich klimatach, jednak przed lekturą obowiązkowo należy przeczytać tom pierwszy, a w przypadku, gdy się go czytało dość dawno- warto odświeżyć sobie niektóre kwestie, bo tutaj sporo się dzieje.