Nawrócony recenzja

Sara Zakościelna to młoda studentka, która jako niemowlę została podrzucona na próg klasztoru karmelitanek, i to tam spędziła całe swoje dotychczasowe życie. Dzięki siostrom zakonnym i ojcu Witoldowi nauczyła się szacunku i miłości.

Adam Górecki natomiast od dziecka nie zaznał miłości rodzicielskiej i jak najszybciej chciał się usamodzielnić. Z pomocą przyszła mu mafia i narkotykowy świat, w którym się obracał, i na którym szybko się wzbogacił. Nauczył się nie mieć skrupułów, liczyć głównie na siebie a większość problemów rozwiązywać przemocą.

Pewnego dnia drogi tej dwójki się krzyżują, lecz nic nie zapowiada, że będzie to dłuższa przygoda. Jednak to nie koniec historii a dopiero początek. Co szykuje dla nich los? Miłość aż po grób, czy samotne życie w cierpieniu?

Ta książka to dla mnie naprawdę świetna pozycja. Mimo, że kompozycja była prosta a historia krótka to zdobyła moje serce. Od pierwszych stron dałam się porwać temu, co autorka przygotowała dla swoich czytelników. Wartka akcja, nieprzewidywalne ( przynajmniej dla mnie) zwroty, pięknie i subtelnie opisane sceny miłosne oraz rozwijające się między młodymi uczucie to coś, co nadało tej książce wyjątkowy klimat.

Z pewnością na duży plus zasługuje również sam pomysł na książkę. Niby stereotypowo, bo miłość grzecznej dziewczynki do złego chłopaka, a mimo to, wszystko tak poukładane, że z przyjemnością oddawałam się lekturze. Połączenie dwóch przeciwległych światów – tego klasztornego i narkotykowego to coś, z czym nie spotkałam się jeszcze w żadnej czytanej dotychczas lekturze. Dodatkowo narkotykowe interesy polsko-ukraińskie bardzo wzbudzały zainteresowanie, gdyż cały czas trwałam w niepokoju, w jaki sposób potoczą się losy głównego bohatera.

W czasie zapoznawania się z tą historią byłam w stanie wczuć się w emocje bohaterów, a postacie – nie tylko te główne ale i poboczne były perfekcyjne zbudowane. Jedną z moich ulubionych postaci był ojciec Witold, ale i „chłopaków” Adama wyjątkowo polubiłam i trudno było mi się z nimi rozstać.

Zakończenie natomiast to była prawdziwa wisienka na torcie. Najbardziej lubię te smutne, bo są nieszablonowe. Nie powodują radości, a bardziej refleksję. I tutaj właśnie dostałam to wszystko. Owszem było ono bardzo nieprawdopodobne, ale nie niemożliwe. Cała historia jednak zakończyła się w ten sposób, że nie wyobrażam sobie, aby nie było jej kontynuacji.

Ja jestem w pełni usatysfakcjonowana i oczarowana tą pozycją i będę ją polecać z czystym sumieniem. Może nie każdemu przypadnie do gustu, ale ja mogę śmiało stwierdzić, że jest to jedna z lepszych książek, jakie przeczytałam w tym roku.

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu.