Recenzja książki Nie było nam dane

"Nie było nam dane" jest kontynuacją "A ty będziesz dumna" trylogiiListami pisane,w której wracamy do znanych już nam bohaterów. Jednak tym razem można zauważyć nieco spokojniejsze tempo akcji, nakierunkowane na pogodzenie się z tym, co spotkało bohaterów. Nie zmienia to faktu, że w dalszym ciągu dzieje się bardzo dużo.

Tym razem przekonamy się, że nic nie jest takie, jakim się z pozoru wydaje. Zaczynamy lepiej rozumieć bohaterów, zwłaszcza tych, którzy uprzednio nie wzbudzili naszej sympatii. Ale czy zasłużyli na to, by im wybaczyć? Wszak przecież każdy zasługuje na drugą szansę, prawda? Jak na przykład Weronika, która opowie nam swoją wersję wydarzeń. Możemy lepiej zrozumieć motywy jej zachwania. Jednocześnie cieszy mnie również to, że postać Łukasza została szerzej rozbudowana.

Przyglądamy się panujacym relacjom między rodziną biologiczną a zastępczą. Widzimy jak na nastoletnią ciążę reagują rodzice. Pojawia się też problem depresji poporodowej, aborcji oraz zapatrywania się na tę ostatnią kwestię bliskich osób.

"Trudno mi nie myśleć o tym, co było, wiesz? Trudno jest zrozumieć i zaakceptować, skupić się na tym, co miało miejsce teraz i co czekało za zakrętem. Bo oto nagle dostałam w prezencie historię, której wcześniej nie znałam, której nikt nie opowiadał mi na dobranoc, a której byłam bohaterką."

Autorka ponownie stworzyła historię pełną tajemnic, bólu i smutku. Przekonujemy się, że prawda zawsze wychodzi na jaw. Choć bohaterowie mają za sobą ciężkie przeżycia, nie rezygnują, uczą się żyć na nowo, dalej walczą o siebie, swoje marzenia, realizują plany.

Monika Sygo kolejny raz serwuje nam powieść, która zachwyca, która wymyka się jakimkolwiek schematom i wreszcie taką, która dostarcza nam ogrom emocji i uczuć. Takich książek jeszcze długo (o ile w ogóle) się nie zapomina.

"Nie było nam dane" to doskonały i niezwykle realny obraz tego, jak różni ludzie radzą sobie ze stratą oraz tego, że da się z nią żyć. Że mimo bólu i cierpienia trzeba próbować iść do przodu. Że nie można dać się schwytać w rozpamiętywaniu przeszłości. To także historia udowadniająca, że nie należy nikogo zbyt pochopnie oceniać. A słowo "rodzina" nabiera zupelnie innego znaczenia. Polecam!