Nie zabiłam recenzja

"Jestem kłębowiskiem bólu, strachu i odrzucenia stworzonym przez pogardę i nienawiść.
Czy jestem również morderczynią? "

Główna bohaterka książki to Sabina Gancarek. Kobieta miała niezwykle trudne dzieciństwo, które odcisnęło piętno jej psychice oraz całym dorosłym życiu. Dom rodzinny nie zapewnił jej bezpieczeństwa, ciepła czy miłości. Zaznała w nim wiele cierpienia, strachu, pogardy czy przemocy. Teraz trudno jej odnaleźć równowagę oraz stabilizację życiową. Nie ma znajomych, stroni od towarzystwa. Aby zmierzyć się z przeszłością i piętnem jakie pozostawiła na jej psychice, wzięła udział w Narodowym Programie Ochrony Życia Psychicznego. Program dał jej możliwość zastąpienia standardowego, przyjmowanego codziennie leku, innowacyjnym Deprotiksolem. Terapia ma być maksymalnie skuteczna, przyjmowana co kilka tygodni i co ważne dla Sabriny refundowana. Jednak w życiu głównej bohaterki dochodzi do serii podejrzanych, niecodziennych zdarzeń. Kobieta źle się czuje, odczuwa zawroty głowy i ma problemy z pamięcią. Na domiar złego policja podejrzewa ją o popełnienie zbrodni, na kobiecie odpowiedzialnej za jej zwolnienie z pracy. Czy terapia, której się poddała wywołuje negatywne skutki w jej organizmie? Jaki wpływ na dorosłe życie ma przemocowy dom rodzinny? Czy Sabrina jest morderczynią?

„Nie zabiłam” to pierwsza pozycja spod pióra Klaudii Muniak, jaką miałam okazję czytać i nie zawiodłam się. Ta książka to niezwykle wciągający thriller psychologiczny. Fabuła pochłania czytelnika już od pierwszych stron i trzyma w napięciu aż do samego końca. Nie mogłam się od niej oderwać, byłam bardzo ciekawa jak potoczą się losy Sabiny i jak zakończy się ta historia. Zarwałam dla niej noc, ale było warto. Mroczny klimat, dynamiczna akcja i zwroty akcji gwarantowane. Klaudia Muniak zagłębia się w zakamarki ludzkiego umysłu i bardzo szczegółowo nakreśla portret psychologiczny głównej bohaterki. Informacje dotyczące przeszłości Sabiny są stopniowo dozowane co jeszcze bardziej buduje napięcie.

Przyznam szczerze, że każda nowa wzmianka o dzieciństwie Gancarek była dla mnie szokująca. W pewnym momencie trudno było mi już uwierzyć co jest prawdą, a co wytworem wyobraźni. Dużym plusem jest także zaskakujące zakończenie, kompletnie niespodziewane i niestandardowe.
Książka bardzo mi się podobała i z przyjemnością mogę ją Wam polecić.
Ja osobiście chętnie przeczytam inne książki autorki.