Do pralni recenzja

Ta książka ma w sobie wiele niepokojów.
Jest nieoczywista, intrygująca i ciężka.

Mężczyzna, który został skazany na dożywocie za gwałt i zabójstwo wiedzie spokojne życie jako miejski ogrodnik po wcześniejszym zwolnieniu z więzienia.
Stara się odciąć grubą kreską przeszłość od teraźniejszości i prawie mu się to udaje...
Do momentu aż na ekranie telewizora zobaczył córkę swojej ofiary.
Demony przeszłości zaczęły nieustannie kłębić się w jego myślach.
Musi się z nią spotkać.

Tymczasem kobieta z telewizora stara się wrócić do normalności po śmierci własnej córki, choć jeszcze nie zagoiły się rany po tragicznej śmierci matki.

Dwuwarstwowa narracja pokazuje różne perspektywy przeżywania tego samego zajścia.
Pokazuje zakręty, jakie spowodował czyn sprzed trzydziestu lat.

Książka aż krzyczy wyrzutami sumienia i niezrozumieniem siebie. Jest jednocześnie drogą poszukiwania, ale dokładnie czego?
Motywu? Prawdy? Zrozumienia? Spokoju?
To czytelnik musi sam wyciągnąć z tej historii.

Jest to ciężka, choć mała książka. Akcja przypomina gęsty sos, który lepi się do łyżki, jak ta historia do naszego sumienia.

Cały ciąg zdarzeń, dwoma drogami, prowadzi do jednego spotkania. Czy będzie to wyzwolenie czy wręcz przeciwnie?

Nie czyta się tego dla przyjemności, bo na pewno nie jest to książka komfortowa.
Wręcz przeciwnie, przez całe jej czytanie czujemy dziwny dyskomfort, jakbyśmy byli zmuszeni oglądać niemoralny dokument. Czujemy nielegalność bycia w tej historii, niestosowność bohaterów, mimo że nie zwracają się wprost do nas. Czujemy się świadkami czegoś, co jest niepoprawne, a jednocześnie tak ważne do wyrażenia i zapamiętania. Czegoś niezrozumiałego, a jednocześnie tak naturalistyczego.
A mimo to nie sposób się oderwać, nie można zostawić bohaterów, nie można przerwać ciągu zdarzeń.
Książka sprawia wrażenie obowiązku. Zmusza do przeczytania - dziwnym rodzajem przyjemności pomieszanej z niepokojem i dyskomfortem.
Ciężka, ale moim zdaniem powinna być czytana na raz. Na jednym wdechu. Bez mrugania.