Noc kłamstw recenzja

W trudnych momentach życia tworzymy sobie bezpieczne schronienie, by skryć się przed lękami. Wpadamy w sidła kłamstw, bo one przychodzą równie łatwo jak prawda. Przenikają do krwiobiegu, wnikają w każdy zakątek duszy, sterując życiem. Głęboko skrywane mogą nabrać rozpędu kuli śniegowej i spowodować kataklizm. Często pozostajemy w kryjówkach nawet wtedy, gdy strach minął.
Życie to ciągłe wzloty i upadki. Los nas doświadcza na przemian. Od radości do smutku, a szczęście pod naporem złych zdarzeń upada. Niejednokrotnie przekonujemy się, że to co głęboko ukryte zaczyna uwierać. Trzeba wsłuchać się w to co pomijane milczeniem. W kłamstwach kryje się cała prawda.

Jedna październikowa noc zmienia życie Anny i Mikołaja. Szczęśliwy byt znika niczym mydlana bańka, gdy zostają znalezione zwłoki opiekunki ich synów. Stają się podejrzani o zabójstwo, a skrywane tajemnice zaczynają wyłaniać się z cienia niedomówień. Komisarz Leon Mruk musi przejść wiele krętych dróg, by obnażyć wszystkie oszustwa i dotrzeć do prawdy.

Duszny klimat powieści osacza, a kłamstwa wyskakują z każdej strony. Przeszłość dochodzi do głosu. Wspomnienia zdarzeń zamknięte w "skrzyni niepamięci" uwalniają się, doprowadzając bohaterów na skraj rozpaczy. Smierc rozlała się w ich życie "jak plama ropy na powierzchni morza". Oblepia czernią i niszczy to, co mozolnie zbudowali przez lata.
Gdy są gotowi, by zmierzyć się z tym przed czym uciekają, okazuje się, że niektórych długów nie da się spłacić. Sieć urazy i nienawiści została tak misternie utkana, że nie zagłuszy jej nic .

Każdy ma tu za sobą trudną historię, która w chwilach słabości dręczy. Każdy ma w sobie zadry i radzi sobie z nimi na swój sposób, nie zauważając, że pozostawia zgliszcza, klucząc pośród półprawd. Gęste jak muł poczucie winy powoli wypełnia serce.

Niebezpieczeństwo oplata swoimi mackami. Negatywne emocje przejmują stery. Nienawiść i chęć odwetu. To przecież takie ludzkie, że kiedy ktoś cię skrzywdzi, nie myślisz o nim ciepło. Pragniesz, by jego też spotkała krzywda. Zemsta ma w sobie coś z cierpienia. Wynika z pragnienia przywrócenia równowagi, poczucia satysfakcji.

Przeszłość, ta odległa, odciska piętno. Nękanie zawsze pozostawia ślad. Trudne doświadczenia, które odebrały pewność siebie, izolują. Wyzwala się bezradność. Codzienność przytłacza i nie pozwala być sobą. Pokiereszowani wyruszamy w przyszłość z plecakiem pełnym zadrapań . Trzeba zapomnieć o tym co było, by zaznać spokojnej teraźniejszości. Opuścić dziecięcy pokoik, który w sobie nosimy i zabrać tylko to co istotne. Zamknąć drzwi raz na zawsze. Może warto znaleźć właściwą drogę i wyjść z tego czarnego lasu ,w którym zdarzyło się zabłądzić, "poznać i oswoić ciemność".

Izabela Janiszewska wykreowała idealnie obraz rodziny, która tonie pod falą przemilczeń i kłamstw. Bohaterów oblepia strach, a oni "budując wokół siebie mury i nie dostrzegają momentu, w którym schronienie staje się więzieniem".
Polecam bardzo.