Pan Ibrahim i kwiaty Koranu recenzja

Kiedy jest się mały dzieckiem, a tym bardziej małym chłopcem, zupełnie inaczej postrzega się otaczający świat. Świat pełen nienawiści, złości, obiekcji, uprzedzeń, zarówno świat pełen przyjemnych i ciekawych doznań. Nigdy nie wiadomo, kogo na swojej drodze się spotka.

Są książki, które wybieramy sobie do komunikacji miejskiej, na godzinkę w letni wieczór. Jednak „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu” to nie jest powieść, którą przeczyta się w godzinkę i w następnej o niej zapomni. Mała objętość, a duża zawartość. Chociaż niewidoczna dla wszystkich. Wystarczy się tylko dobrze wsłuchać. Zapomnieć o bożym świecie. Poczuć szelest stron, zapach kartek, gwar rozmów.

Powieść ta kieruję przede wszystkim w stronę wyborów: ciężkich, łatwych, trudnych, prostych, ważnych i tych mniej. Jesteśmy kowalami swojego losu, sami podejmując każdą, nawet błahą, decyzję decydujemy o swojej przyszłości. Zapominamy, że możemy kierować swoim losem i być szczęśliwi nawet bez większego powodu. Wszakże szczęście nie zależy od spraw zewnętrznych a od wewnętrznych.* My jesteśmy szczęśliwi i otoczenie nie ma na to wpływu.

"Serce człowieka jest jak ptak zamknięty w klatce ciała…"

Główni bohaterowie: Pan Ibrahim i Mojżesz, zwany Momo. Pan Ibrahim to niemłody arab(nazywany tak ze względu na godziny otwarcia sklepu), miłośnik Koranu, człowiek uczciwy, pomocny i życzliwy. Mojżesz to już prawie dorosły chłopak pochodzący z rozbitego, żydowskiego domu. Jego matka dawno się wyprowadziła, a ojciec nie potrafi kochać własnego syna. Wymyśla brata Momo wytykając i porównując młodzieńca do owego chłopaka. Momo stracił po drodze resztki radości z życia, uważając, że uśmiech jest tylko dla bogaczy. Spotykając na swojej drodze Pana Ibrahima chłopak odkrywa, że uśmiech łata wszystkie złe rzeczy, życie wcale nie jest takie złe, a odrobina miłości może bardzo wpłynąć na drugiego człowieka.

"- [...] uśmiech [...] jest dla ludzi szczęśliwych.
- I tu się mylisz. Bo właśnie uśmiech daje szczęście. [...] Spróbuj się uśmiechnąć, to zobaczysz."

Schmitt pokazuje, że kiedy na naszej drodze poznajemy kogoś, kto potrafi się cieszyć życiem, niezależnie od tego, jakie jest, warto zaryzykować i uczyć się od tego człowieka.

Wspaniała, czarująca i mądra powieść. Warto odkryć sens życia, cieszyć się nim i czerpać z niego przyjemność. Tym krótki utworem autor ponownie zmusza do myślenia, czasami warto zatrzymać się w biegu i pomyśleć nad pewnymi sprawami. Wskaże temat szczęścia i życia omijamy bardzo szerokim łukiem. Potrzebujemy silnego wstrząsu, aby zacząć zauważać każdy kolejny dzień, każdy cud w postaci nowego dnia. Zakładając, że jutro musi nastąpić, zapominany jak ważne jest dzisiaj. Dopiero Jutro pokazuję nam, jak dobrze było Dzisiaj.

* „Wszakże szczęście nie zależy od spraw zewnętrznych a od wewnętrznych.” – teoria z „Wokini” Sparksa Nicholasa