Poezje wybrane recenzja

Właściwie nie mogę powiedzieć, żebym ten wybór utworów noblisty przeczytał do końca, bo ciągle wracam do tych wierszy, wciąż odkrywam wcześniej mi nieznane, wciąż na nowo odczytuję te, które już znam.


Znajdziemy w tej książce wiersze jasne, czytelne, zrozumiałe nie ukrywa bowiem noblista swojej niechęci do poezji programowo trudnej, przypominającej wielopiętrowy rebus i wymagającej pracy detektywistycznej czytelnika (więcej o swoim poetyckim credo pisze Miłosz w książce 'Wypisy z ksiąg użytecznych'). Nie oznacza to jednak, że są to utwory łatwe do interpretacji czy pozbawione głębi.

W ciekawym eseju otwierającym książkę omawiającym życie i twórczość poety pisze Zdzisław Łapiński o bogactwie twórczości Miłosza i wyróżnia trzy światy jego zainteresowań: świat ludzi, natury i nadprzyrodzony. Dla mnie noblista jest przede wszystkim intelektualistą stawiającym trudne pytania i poszukującym na nie odpowiedzi. Nie ma sensu tu mówić o mistrzostwie formalnym, bo ma je noblista w małym palcu.

Zawsze zastanawiał mnie wiersz 'Sroczość' w którym poeta pyta:

No właśnie, czym jest sroczość, czym jest rzecz sama w sobie?

Potrafi też pisać Miłosz zmysłowo, wręcz barwnie, zachwyca początek wiersza 'Campo di Fiori', który traktuje w sumie o bardzo poważnych sprawach:

Lubił też noblista smakować życie, w wierszu pisanym pod koniec życia, w 1986 r., pisze:

Ciemna słodycz kobiecego ciała, pięknie powiedziane...

I jeszcze fragment innego ulubionego wiersza 'Dar' mówiącego o chwili szczęścia, spełnienia:

Paradoksalnie wiersz 'Który skrzywdziłeś' chyba najbardziej znany, a który zaczyna się

jest chyba najsłabszy w książce – zbyt dosłowny.

Jest wiele innych wierszy czy poematów mistrza wciąż czekających na przeczytanie na przykład 'Traktat moralny', czy 'Traktat filozoficzny', wiele przygód przede mną...

Zaprawdę powiadam wam, czytajcie Miłosza!